Προ ολίγων εβδομάδων, ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s (S&P) δημοσιοποίησε τη δική του έκθεση πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας μας. H S&P επιβεβαίωσε ότι αξιολογεί την Ελλάδα τρεις βαθμίδες υψηλότερα από τη Moody’s, με σταθερές προοπτικές.

Το πιο ενδιαφέρον είναι η εκτίμηση της S&P ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε 0,4% το 2016 (αντί για μείωση 1% που πρόβλεπε τον Ιούλιο, πέρυσι) και, ειδικότερα, η πρόβλεψή της ότι το ΑΕΠ θα αυξηθεί 2,5% το 2017, 2,7% το 2018, 3% το 2019 και 3,2 % το 2020 με την ανεργία να μειώνεται στο 15% εκείνο το έτος.

Πόσες φορές πρέπει ακόμα να παρακολουθήσουμε αυτή την περιβόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα για να συνειδητοποιήσουμε - πολιτικό σύστημα και κοινωνία - ότι με τέτοιου είδους πολιτικάντικες μεθοδεύσεις βουλιάζουμε πιο βαθιά στην κρίση;

Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα επικρατούν ορισμένες τάσεις και φαινόμενα που δείχνουν ότι όσον αφορά την αγάπη προς τη δημοκρατία χρειαζόμαστε περισσότερα POS από όσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε το αφορολόγητό μας.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση από τη δεύτερη ημέρα των εκλογών ζητεί εκ νέου εκλογές. Οταν μάλιστα δημοσιευτούν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις που τη φέρνουν, συνήθως, πρώτη, αναζητεί στις δημοσκοπήσεις τη νομιμοποίηση της απαίτησής της. Δεύτερον, γιατί τα μικρά κόμματα, όσα αισθάνονται μικρά ή όσα ήσαν πριν μεγάλα και πλέον δεν πιστεύουν ότι μπορούν να ξαναγίνουν πάλι συνασπισμοί εξουσίας, ζητούν κάθε λίγο και λιγάκι οικουμενικές κυβερνήσεις.

Δεν πρέπει να αφήσουμε τον κ. Τσίπρα να κάψει και την αριστερά και τη νέα γενιά.

Απαιτούνται εδώ και τώρα ρηξικέλευθες αλλαγές. Και προφανώς για να γίνουν χρειάζονται έργα και όχι λόγια. Απαιτείται ωστόσο και ανανέωση σε πρόσωπα, ιδέες και πολιτικές πρακτικές. Νέοι άνθρωποι χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Για να υπάρξει ένα νέο αφήγημα για την χώρα, από όσους έχουμε την αντίληψη ότι η χώρα δεν πρέπει να είναι παγιδευμένη στα στενά γεωγραφικά της όρια, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και του κόσμου.