Η εκδήλωση με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα θέτει ξανά στο δημόσιο διάλογο τους τρόπους με τους οποίους γίνεται από όλους τους πολιτικούς χώρους η εκμετάλλευση των συμβόλων και της Ιστορίας. Είναι μια συζήτηση που δεν αφορά μόνο τα κομμουνιστικά ή τα αριστερά σύμβολα.

Άκουσα πολλούς δημοκράτες να τιμούν τον Νίκο Μπελογιάννη. Τι όμως τιμούν αυτοί στον Μπελογιάννη; Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να τιμούν ένα άνθρωπο που αγωνίστηκε κατά των ναζί και έναν άνθρωπο που έπεσε για τις ιδέες του. Θα μπορούσε αυτός και οι άλλοι τρεις σύντροφοί του να αποκηρύξουν τις ιδέες τους για να επιζήσουν.

...Που είναι λοιπόν η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση; Ίσως μόνο στο σύνθημα και στην συντηρητική και παρωχημένη εδώ και πολλές δεκαετίες εμμονή για διανομή των συγγραμμάτων στους φοιτητές (και μάλιστα ανεξάρτητα από το εισόδημά τους) αντί για την κατάργηση και δημιουργία βιβλιοθηκών και ηλεκτρονικών διδακτικών συγγραμμάτων ανοικτής πρόσβασης όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο όπως π.χ στην ιατρική: πρόκειται για τεράστια σπατάλη μέσω της οποίας το δημόσιο συντηρεί τους εκδότες (δαπανώνται παραπάνω για διανομή συγγραμμάτων από όσα η συνολική κρατική επιχορήγηση για την λειτουργία των πανεπιστημίων: €72 εκατομμύρια για συγγράμματα για τους φοιτητές των Πανεπιστημίων - €66 εκατομμύρια για λειτουργικά έξοδα όλων των Πανεπιστημίων της χώρας)

Παρέμβαση στη θεματική ενότητα: Εκπαίδευση-Ερευνα-Καινοτομία, του Συνεδρίου του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή με θέμα «Κρίση – Μεταρρυθμίσεις – Ανάπτυξη», 27-28 Μαρτίου 2017