Τα τελευταία χρόνια ο Βολταίρος θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως ο πιο επίκαιρος στοχαστής για τον σχολιασμό της ελληνικής δημοκρατίας. Όχι φυσικά ο Βολταίρος του: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Ποτέ αυτός δεν έγραψε μια τέτοια κοινοτοπία. Ο πραγματικός Βολταίρος είναι αυτός ο παθιασμένος και οργισμένος υπερασπιστής του καλβινιστή Ζαν Κάλας, ο οποίος είχε κατηγορηθεί ως δολοφόνος του παιδιού του και κατά του οποίου έπεσαν εξουσία και λαός να τον «ξεσκίσουν»

Μιλώντας στη Βουλή για «ΤΑ ΝΕΑ», ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η εφημερίδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τον προπηλάκιζε.

Τον προπηλάκιζε; Απ’ όσο ξέρω, και είμαι συνήθως καλός αναγνώστης, η εφημερίδα κανέναν δεν προπηλάκισε. Κανέναν δεν έβρισε. Η εφημερίδα ουδέποτε χρησιμοποίησε εκφράσεις όπως «Μισθούς, συντάξεις, μας τα ’κανες κουρέλι, άντε και μπιπ σύντροφε Κουβέλη» (σύνθημα που φώναζαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά), ουδέποτε προσέβαλε τον θεσμικό ρόλο του Πρωθυπουργού αποκαλώντας τον με τη γνωστή λέξη - κάτι που είχε κάνει μιλώντας για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, στη Λαμία, ο τότε διευθυντής του κομματικού ραδιοσταθμού του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, «ΤΑ ΝΕΑ» σε πολλές περιπτώσεις επέκριναν αυστηρά για τις πολιτικές του τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ασκησαν συχνά κριτική, είτε πρωτοσέλιδα είτε με αρθρογραφία, για δηλώσεις του, επιλογές του, παραλείψεις του, ανακολουθίες του. Και προφανώς τον επέκριναν για τις υποσχέσεις που έδινε χωρίς να μπορεί να τις τηρήσει. Τον επέκριναν διότι είχε ισχυριστεί ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο - και όπως αναμενόταν από τους νουνεχείς όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις (αλλά όχι και από τους ψηφοφόρους που παρέσυρε), δεν το έπραξε. Του άσκησαν κριτική γιατί δεν χόρεψε τις αγορές στους ήχους του ζουρνά, γιατί συνεργάστηκε με ένα κομμάτι μιας Ακροδεξιάς, γιατί δεν σεβάστηκε τη διάκριση των εξουσιών. Τον έψεξαν για την πολιτική της «περήφανης διαπραγμάτευσης» του Γιάνη Βαρουφάκη, για το δημοψήφισμα και την κυβίστηση αμέσως μετά την έκβασή του, για το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε αυτός, ένας αντιμνημονιακός. Για το πελατειακό κράτος που κτίζει. Για τον διχαστικό λόγο του. Για πολλά ακόμα.

Αυτή είναι η δουλειά του Τύπου. Η άσκηση κριτικής στους πολιτικούς, η άσκηση κριτικής στην εξουσία. Μόνο αν συγγενεύεις με αυταρχικές ιδεολογίες μπορείς να θεωρείς τη θεμιτή και απαραίτητη κριτική προπηλακισμό.

Στη δημοκρατία η κριτική είναι υποχρεωτική.

Μία διχασμένη Αμερική περιμένει να δει πόσα πράγματα θα αλλάξει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου. Αλλά και η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τον αλλοπρόσαλλο Ντόναλντ Τραμπ.

Ερώτηση κατέθεσε στην Βουλή ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, προς τους Υπουργούς Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης σχετικά με την διαδικασία του αυτόφωρου και την διεκδίκηση επιβολής εξοντωτικών χρηματικών ποινών σε δημοσιογράφους σε υποθέσεις συκοφαντικής δυσφήμισης για τον Τύπο.

Αποτελεί κοινό τόπο πως η σημαντικότερη πολιτική επίπτωση της πολύπλευρης κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας ήταν η αποσύνθεση του κεντροαριστερού πόλου του πολιτικού μας συστήματος, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε μονοπωλιακά από το ΠΑΣΟΚ κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Μετά την εκλογική καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν προσπάθειες δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που φιλοδοξούσαν να υπερβούν «το τοξικό ΠΑΣΟΚ» και να δημιουργήσουν την υπεύθυνη, σύγχρονη, νέα κεντροαριστερά.

«Αριστερά είναι η διαρκής ευαισθησία», έλεγε ο εμβληματικός συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου. Πράγματι, παρά τις όποιες υπερβολές ενέχει η αφαιρετική ποιητική διατύπωση μιας συγκεκριμένης οπτικής των πραγμάτων, γεγονός είναι ότι η Αριστερά από την αρχή της θεωρητικής και πολιτικής της συγκρότησης νοηματοδότησε την ύπαρξή της με την υπεράσπιση των καταπιεσμένων και τον αγώνα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των ανθρώπων. Βέβαια στην ιστορική της διαδρομή εμφανίστηκαν και δημιουργήθηκαν πολλές σκοτεινές περιοχές, αλλά το ουμανιστικό της πρόταγμα και το αίτημα μιας δίκαιης κοινωνίας παρέμειναν ενεργά.