Τα κομματικά συνέδρια δεν παρουσιάζουν κατά κανόνα ευρύτερο ενδιαφέρον. Συνήθως επικυρώνουν τις επιλογές της ηγεσίας, ενώ σπανίως σηματοδοτούν ριζικές αλλαγές σε θέσεις ή πρόσωπα, οι οποίες να συνιστούν μείζονα πολιτικά γεγονότα. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρέσεις, όπως το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, που επιχείρησε τομή με το σταλινικό παρελθόν, το συνέδριο στο Μπαντ-Γκόντεσμπεργκ το 1959, όπου το γερμανικό SPD εγκατέλειψε τον μαρξισμό και τον αμιγώς εργατικό του χαρακτήρα, το συνέδριο στο Επινέ το 1971,

Οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, σύσσωμοι, υποστήριξαν την απόφαση του κ. Τσίπρα να μοιράσει με τη μορφή εφάπαξ επιδόματος πλεόνασμα 617 εκατ. ευρώ στους συνταξιούχους. Διακηρύττουν ότι η Σοσιαλδημοκρατία επιστρέφει έτσι στις ρίζες της. Καμία σχέση.

Οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έστερξαν να υποστηρίξουν τα επιδόματα του έλληνα πρωθυπουργού γιατί νομίζουν ότι θα «τσιμπήσουν» κάτι από τη δυσαρέσκεια για τις πολιτικές λιτότητας. Επειδή δεν τολμούν να τα βάλουν με την αρχιτεκτονική του ευρώ, την εμμονή στον πληθωρισμό, την ανυπαρξία κοινών πολιτικών στη φορολογία και στο τραπεζικό σύστημα, επειδή δεν τολμούν να απαιτήσουν ένα σύστημα ευρωομολόγων, γαντζώνονται στον λαϊκισμό των επιδομάτων.