Αναμφίβολα, το γεγονός που απασχόλησε την επικαιρότητα στη Βέροια την προηγούμενη εβδομάδα ήταν τα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής και οι αντιδράσεις πολιτικών κομμάτων και φορέων. Μάλιστα, οι εικόνες από τα επεισόδια που σημειώθηκαν, μεταξύ μελών του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου και δυνάμεων της αστυνομίας, έκαναν το γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου και αναζωπύρωσαν τη συζήτηση σχετικά με τα αίτια ισχυροποίησης της Χ.Α. και τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το φαινόμενο.

Ανάγκη επαναξιολόγησης του ρόλου του κράτους (ως ρυθμιστή και διαμορφωτή των θεσμών, χρηματοδότη των τεχνολογικών εγχειρημάτων και οδηγό μιας νέου τύπου βιομηχανικής και τεχνολογικής πολιτικής), του ρόλου της επιχειρηματικότητας (σε συνδυασμό με τη γνώση, την εξωστρέφεια, την καινοτομία και τον διεθνή ορίζοντα) και του ρόλου της παιδείας ( από τα «χαρτιά» στα «γράμματα»)

Επτά χρόνια μετά την έναρξη εφαρμογής των Προγραμμάτων Προσαρμογής, η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε μια κατάσταση δυσπραγίας και διογκούμενης αβεβαιότητας. Οι δυσοίωνες διεθνείς εξελίξεις επιβαρύνουν το εσωτερικό κλίμα, περιορίζουν τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τους πιστωτικούς θεσμούς και αυξάνουν το διαχρονικό κόστος σταθεροποίησης της οικονομίας. Παρόλα αυτά, οι δυσκολίες της συγκυρίας είναι μικρότερες σε σύγκριση με τις μακροχρόνιες αρνητικές τάσεις που θα κρατούν την οικονομία σε κατάσταση χαμηλής ανάπτυξης και επίμονης ανεργίας τις επόμενες δεκαετίες, αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά.

Το νέο – με συμφωνημένους στόχους και χρονοδιάγραμμα– πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που θα ανατρέπει όλα όσα δεσμεύουν και αναπαράγουν τα αδιέξοδα, είναι προφανές ότι ούτε ο κ. Τσίπρας μπορεί να το διαπραγματευθεί και να το εγγυηθεί, το αντίθετο μάλιστα, καθώς με όρους ήττας δεσμεύει κάθε φορά τη χώρα, ούτε βέβαια ο επίδοξος διάδοχός του ο κ. Μητσοτάκης που φαίνεται δεν έχει βγάλει κανέναν συμπέρασμα όχι μόνο για τις ευθύνες της παράταξής του, δέσμιος των παραδοσιακών απόψεων της δεξιάς αλλά και των ισχυρών του Ε.Λ.Κ. σε σχέση με τις πολιτικές μόνιμης λιτότητας, που καθηλώνουν την οικονομία και την κοινωνία.

Μέσα μας υπάρχει μια ενόχληση λόγω του ότι ζούμε σε χώματα που γνωρίζουμε ότι δεν είναι δικά μας. Και δεν είναι μόνο ενόχληση.

Είναι φόβος και ανησυχία. Είμαστε όπως ένας κλέφτης και εγκληματίας που νιώθει συνεχώς μέσα του το αίσθημα της ενοχής και φοβάται ότι θα συλληφθεί ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό θέλουμε προστασία. Αιώνια προστασία. Να στέκεται πάντοτε στην πόρτα μας (ο προστάτης). Να μας περιμένει.

H χώρα δεν μπορούσε να αποφύγει την απώλεια μέρους του ΑΕΠ καθώς η ενίσχυσή του σε ονομαστικούς όρους μέχρι το 2007 ήταν το αποτέλεσμα αποκλειστικά του άμετρου δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού.

Έτσι, το ονομαστικό ΑΕΠ φούσκωνε και έκρυβε τους κινδύνους από την ονομαστική αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

Θα μπορούσαν όμως οι απώλειες σε ΑΕΠ και κατεστραμμένες θέσεις εργασίας να περιοριστούν σε σημαντικό βαθμό αν συνέτρεχαν οι αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις από το ξεκίνημα της κρίσης.