Η αυτοκτονία είναι μία αυστηρά προσωπική υπόθεση και γι’ αυτό αφήνει πάντα αναπάντητα ερωτήματα και πλήθος εικασιών και υποθέσεων. Πόσω μάλλον όταν ο αυτόχειρας είναι ένας μαρξιστής φιλόσοφος, ο οποίος έπρεπε, όπως επέτασσε η κυρίαρχη εκδοχή της κοσμοθεωρίας του, να έχει μια κατάφαση απέναντι στη ζωή. Ο λόγος είναι βέβαια για τον Νίκο Πουλαντζά, ο οποίος τριάντα επτά χρόνια πριν, την 3 Οκτωβρίου του 1979, έφυγε οικειοθελώς από τη ζωή.

Όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση για την Παιδεία, σίγουρα απογοητεύτηκε. Ο πρωθυπουργός παινευόταν επειδή υπήρξε «καταληψίας» στα νιάτα του, καταγγέλλοντας παράλληλα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι δεν έχει περάσει ούτε απέξω από δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο. Με τη σειρά του, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ρωτούσε τον πρωθυπουργό σε ποια (ιδιωτικά) σχολεία είναι γραμμένα τα παιδιά του, και ξανασήκωνε τη σημαία της αναθεώρησης του «άρθρου 16». Ούτε λίγο ούτε πολύ, η συζήτηση πήρε μια μανιχαϊστική τροπή, στην οποία η σύγκρουση επικεντρώθηκε γύρω από το δίπολο «δημόσιο- ιδιωτικό»∙