...Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το κατρακύλισμα της χώρας. Το 1974, ήταν ο μόνος θεσμός που κυριολεκτικά δεν τον άγγιξε η Μεταπολίτευση. Επί πολλά χρόνια αναλώθηκε σε μάχες ενάντια στα βήματα που επιχείρησαν πρώτα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και στη συνέχεια ο Ανδρέας Παπανδρέου, για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου και το καθεστώς των μειονοτήτων. Τι να πρωτοθυμίσω;
Την εναντίωσή της, το 1977, με ογκώδη συλλαλητήρια, στον νόμο του Ευάγγελου Αβέρωφ για τους αντιρρησίες συνείδησης; Την αντίθεσή της στο «αυτόματο» διαζύγιο; Ή την ακραία θέση που πήρε για τον πολιτικό γάμο, τον οποίο, όπως κάθε τόσο μας θυμίζει ο άγιος Καλαβρύτων, εξακολουθεί επίσημα να χαρακτηρίζει «πορνεία»;

Πρόσφατα η δημόσια συζήτηση εστιάστηκε ξανά στο πώς υπολογίστηκε το έλλειμμα του 2009 αλλά για τους λάθος λόγους. Οχι για να μάθουμε τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν στη διόγκωσή του και πώς θα τα αποφύγουμε στο μέλλον αλλά μόνο για το ύψος του ώστε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό άλλοθι. Μερικοί πιστεύουν ότι αν το νούμερο βρεθεί λάθος και μικρότερο, θα είναι ο από μηχανής θεός της απαλλαγής της ΝΔ από τις ευθύνες για την κρίση. Αλλοι πάλι νομίζουν ότι αν βρεθεί σωστό και μεγάλο, θα δικαιώσει τους χειρισμούς του ΠαΣοΚ μετά τις εκλογές του 2009 και του Μνημονίου που ήλθε λίγους μήνες μετά.

Στην Ελλάδα ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αποδίδει όλα τα δεινά του τόπου στις ακολουθούμενες «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές. Και όμως είμαστε η χώρα που έχει έρθει λιγότερο απ’ όλες τις άλλες ευρωπαϊκές αντιμέτωπη με τέτοιες πολιτικές. Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Κάτι πολύ ανησυχητικό συμβαίνει στην κοινωνία, αλλά τα «κεντροαριστερά επιτελεία» είναι απασχολημένα με παιχνιδάκια τύπου blame game ή επί το ελληνικότερο με το παιχνίδι του «μουντζούρη». Τα τελευταία ευρήματα της δημοσκόπησης της Κάπα Research («Το Βήμα», 11.9.2016) θα έπρεπε να είχαν ήδη ανησυχήσει αυτά τα επιτελεία. Αλλά πού...

Τις προάλλες είχα πάει σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας για να κανονίσω κάποια πράγματα σχετικά με τον λογαριασμό μου.
Ο υπάλληλος στο γκισέ μού είπε όταν τελειώσαμε ότι έπρεπε να πάρω μια υπογραφή από τον διευθυντή.
Τον βρήκα μακριά από τους υπόλοιπους, στον δικό του χώρο, διακοσμημένο με ένα αφηρημένο έργο τέχνης, κάτι ανάμεσα σε πίνακα και γλυπτό. Ηταν καθισμένος σε πολυθρόνα με ψηλή ράχη και στο επιβλητικό γραφείο του δέσποζε η οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Οταν τον πλησίασα όμως και του έδωσα το χαρτί πρόσεξα και κάτι άλλο: δίπλα στον υπολογιστή υπήρχε μια εικόνα της Παναγίας, πλαισιωμένη από δύο μικρότερες που δεν μπόρεσα να δω ποιου αγίου ήταν. (Υπάρχει προστάτης άγιος των τραπεζών;)

Σήμερα στην κοινωνία και ως αντίδραση στον ισοπεδωτικό και ολιστικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ρεύματα που θεωρούν ότι για την κρίση φταίνε οι «φτωχοί, οι αγράμματοι, οι ανίκανοι» και ότι μόνο οι «ικανοί και οι έχοντες δεξιότητες» αξίζουν. Μέχρι και τον Αριστοτέλη ντύνουν Μίλτον Φρίντμαν στο διαδίκτυο για να διαβαστεί νεοφιλελεύθερα η οικονομική πραγματικότητα. Αν είναι δυνατόν (δις)! Αντί να μελετούμε αυτά τα μηνύματα που αναδεικνύουν δυνατότητες για μια το λιγότερο εικοσαετή κυριαρχία του πραγματικού νεοφιλελευθερισμού, στην Κεντροαριστερά και στο Προοδευτικό Κέντρο ασχολούμαστε με την απαξίωση ο ένας του άλλου.

«Η υπόθεση της Εκκλησίας είναι υπόθεση ενός λαού και όχι βεβαίως ενός υπουργού», γράφει στην επιστολή του προς τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. «Μακαριώτατε», ανταπαντά ο υπουργός, «τα θέματα αυτά αποτελούν αντικείμενο επιστημονικού διαλόγου καθώς και ευρύτερου δημόσιου διαλόγου που πρέπει να γίνεται νηφάλια και ψύχραιμα και με στόχο να διδασκόμαστε όλοι από τα λάθη μας».