Τούτη η βαθιά οικονομική κρίση που ζει ο κόσμος έχει ένα ιστορικό ανάλογο στον 20ό αιώνα, διαβάζουμε συχνά: τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Εκείνη, με την τρομακτική ανεργία και την ανέχεια που έφερε, είχε θρέψει φασισμούς και εθνικισμούς και οδήγησε στον φοβερότερο πόλεμο όλων των εποχών. Φαίνεται να δίδαξε.

Από αυτό εδώ το βήμα (“Cheeprah opos Oprah?”, τ. 201) η υπεράσπιση ενός «φρέσκου» προοδευτικού ηγέτη από τις αδόκιμες επιθέσεις του ΚΚΕ ήταν αυτονόητη. Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας απεδείχθη κακή επιλογή – όχι γιατί ήταν “lifestyle”, αλλά γιατί λειτούργησε ανεπαρκώς και με παρουσία (και γλώσσα) «κομματικού σωλήνα». Το βράδυ των εκλογών, όπως και ο Καραμανλής, έμοιαζε να μην έχει καταλάβει γιατί έχασε...

Η ανώμαλη προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ ίσως ήταν η έκπληξη των εκλογών. Ουδείς, ακόμη και ζηλόφθονες αντίπαλοι, ανέμεναν τέτοια καθίζηση. Και για να ακριβολογούμε, πρόκειται για ήττα του Συνασπισμού, όχι των συνιστωσών και των συνεργαζόμενων. Ο ΣΥΝ έφερε το βάρος της παράταξης, αυτός έθεσε κεντρική επιλογή τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει έναν ανοικτό και ουσιαστικό διάλογο χωρίς στοιχίσεις και προκατασκευασμένα συμπεράσματα. Το κείμενο αυτό κατατίθεται στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ και δημόσια ως συμβολή στη συλλογική αναζήτηση τόσο των αιτίων, όσο και των αναγκαίων αλλαγών για μια πορεία ανασύνταξης και ανάκαμψης.

Οι κάλπες έστειλαν – και με την άνευ προηγουμένου αποχή – ισχυρά μηνύματα κριτικής και απόρριψης πολιτικών επιλογών που αφορούν σε όλα κόμματα, και στο δικό μας πολιτικό χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, με αντιφατικό τρόπο, οι ευρωεκλογές εξέφρασαν την αγωνία και την προσδοκία των πολλών πολιτών για μια νέα πορεία της χώρας.