Ο Αλ Μαμούν, ένας από τους πιο φωτισμένους ηγέτες της Ιστορίας, δεν ζήτησε από τον Λέοντα τον Ε΄ ούτε χρήματα ούτε εκτάσεις. Αλλά την άδεια να αποκτήσει μια συλλογή από επιστημονικά συγγράμματα που ήταν αποθησαυρισμένα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Το πιο άχαρο δημοσιογραφικό είδος είναι οι νεκρολογίες. Οχι μόνο γιατί συνήθως γράφονται στη βάση της ανάγκης να δικαιωθούν ούτως ή άλλως οι αποθανόντες, αλλά γιατί πολλές φορές αποδίδουν σ’ αυτούς που έφυγαν ιδιότητες που ούτε είχαν ούτε θα ήθελαν να έχουν.
«Εγώ ανήκω στους λοιπούς δημοκράτες…», έλεγε με τον συνήθη αιρετικό και δηκτικό λόγο του ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όταν μιλούσε σε συνεδριάσεις κομματικών οργάνων. Ήταν μια από τις αγαπημένες φραστικές προκλήσεις του, απέναντι στην αλαζονεία των στελεχών της αριστεράς, που συνήθως, ως κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας, αντιμετώπιζαν με περισσή υπεροψία κάθε άλλη προοδευτική προσέγγιση για τα πράγματα.
Ο θάνατος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στερεί το ερημικό πολιτικό τοπίο της χώρας μας από μια όαση ορθολογισμού, παιδείας, δημοκρατικού ήθους και κριτικής σκέψης. Απέναντι στον κυρίαρχο λόγο της δημαγωγίας, της παραπλάνησης και της απόκρυψης, λόγο βαθύτατα περιφρονητικό εντέλει και για τους πολίτες και για τη δημοκρατία, ήταν για μας η ζωτική ανάσα, ακόμα περισσότερο αναγκαία σήμερα που ο ανορθολογισμός, οι ποικίλοι φονταμενταλισμοί αλλά και οι ιδιοτέλειες φαίνεται να κερδίζουν σε όλα τα μέτωπα.
O Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι εκφραστής όχι μόνο μιας γενιάς και εποχής, αλλά, αέναα νέος και ανήσυχος, με την συνεχή συμμετοχή του στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας έγινε εκφραστής πολλαπλών γενεών και εποχών και προσέφερε θετικό και ανεκτίμητο έργο στην χώρα και την ελληνική αριστερά.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν είχε δασκάλους στην πολιτική και είναι πολύ αμφίβολο αν θα αφήσει μαθητές. Το είδος του πολιτικού που επέλεξε να γίνει το διέπλασε μόνος του, με τα χέρια και τα πόδια του. Για να το πετύχει διέθετε τρία βασικά προσόντα και ένα μειονέκτημα.
Πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη -όλα θετικά και, είμαι βέβαιος γιʼ αυτό όλα ειλικρινά. Ο αυστηρός χαρακτήρας, οι καμιά φορά απότομες αντιδράσεις του, δεν αναφέρθηκαν από κανένα, και νομίζω δικαιολογημένα:
«H καλυτερη δημοσκοπηση ειναι η καλπη» λεει μια τρεχουσα ξυλινη κοινοτοπια. Αυτη τη φορα μπορει ομως να ισχυει το αντιθετο. Η αποχη ενδεχεται να «αλλοιωσει» τοσο τα αποτελεσματα, ωστε οι τρεχουσες δημοσκοπησεις να αποτυπωνουν πιστοτερα τις διαθεσεις και τις τασεις απο το αποτελεσμα καθαυτο. Με κινδυνο λοιπον να πεσουμε εξω μαζι με τις δημοσκοπησεις, ας κρατησουμε μερικες προεκλογικες σημειωσεις
για μετεκλογικη χρηση.
Ο αποχαιρετισμός στον Μιχάλη είναι εγκώμιο μειοψηφίας. Μιας μειοψηφίας με αυτογνωσία που δεν μπορούν να την ακολουθήσουν οι πολλοί, γιατί δεν είναι έτοιμοι
Hταν μια μεγάλη απώλεια, παρότι το περιμέναμε. O Mιχάλης Παπαγιαννάκης έδωσε με αξιοπρέπεια και απίστευτη δύναμη μια μάχη δύο χρόνων, προσπαθώντας να ζήσει με την ίδια δύναμη και αισιοδοξία που έζησε όλη του τη ζωή απέναντι στον καρκίνο. O Mιχάλης ήταν μια μορφή που συμβόλιζε πολλά πράγματα. Hταν για μένα, εκτός από πολύ καλός σύντροφος, και φίλος και δάσκαλος.
ΕΝΑ ΑΠΟ τα πιο αντιευρωπαϊκά κόμματα στην Ελλάδα είναι το ΚΚΕ, στο όνομα «του λαού». Θα μπορούσε να γράψει κανείς μακρύ κατάλογο υποθέσεων για το τι θα συνέβαινε στον λαό αν δεν ανήκαμε στην ευρωζώνη.
Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι μετά το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει κάμποσους ψηφοφόρους, όχι πολλούς, πάντως κάποιους θα τους χάσει. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ψήφιζαν Συνασπισμό για να «σταυρώσουν» τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Υπάρχουν ημέρες δύσκολες. Οπως οι τόσο άδοξες τωρινές. Που πρέπει να λέμε επιπλέον ότι δύο υπέροχοι Πολίτες, δύο άνθρωποι σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τον Αλέκο Αργυρίου δεν είναι πια μαζί μας. Είχα την τύχη να τους γνωρίσω.
