Οταν η πραγματικότητα κρύβεται πίσω από συνθήματα ή παραπληροφόρηση, τότε οι μύθοι παίρνουν τη θέση της.

Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολύ συχνά από τα περισσότερα κόμματα ότι η κοινωνία χρειάζεται πράσινη ανάπτυξη, χωρίς όμως να ορίζουν την ανάπτυξη ή τον επιθετικό προσδιορισμό πράσινη.

Aκόμη και εκείνοι που δεν ξέρουν πώς πρέπει να λειτουργεί η δικαιοσύνη, θα το έχουν δει στις ταινίες. Στα αμερικανικά φιλμ, για παράδειγμα, οι ένορκοι, που θα αποφασίσουν για την τύχη ενός κατηγορουμένου εξετάζονται εξονυχιστικά για να επιτευχθεί το μέγιστο της αμεροληψίας.

Σίγουρα όλο αυτό το «Μπάτσοι- γουρούνια - δολοφόνοι» που φώναζαν και έγραφαν συνέχεια οι εξεγερμένοι του Δεκέμβρη κάπου θα κατέληγε. Τελικά εξεγέρθηκαν τα γουρούνια. Όχι στην Ελλάδα, στην Αμερική. Εκεί γύρω, τέλος πάντων. Γιατί είναι γνωστό ότι το Μεξικό αποικία της Αμερικής είναι.

Μια από τις πιο συνηθισμένες σκηνές που συνοδεύουν τις κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, είναι η παρακάτω: οι απεργοί φτάνουν έξω από ένα υπουργείο, ζητούν να δουν τον υπουργό, ο υπουργός απαντά -όχι πάντα, βέβαια- ότι θα δεχτεί μια αντιπροσωπεία τους.

Οι απεργοί ζητούν να μπει στο υπουργείο μια πολυμελής ομάδα, ο υπουργός θέλει μια ολιγομελή, η αστυνομία της εισόδου επιτρέπει να μπουν μόνον όσοι ο υπουργός όρισε, οι απεργοί δεν το δέχονται, επιχειρούν να μπουν με το ζόρι, η αστυνομία τους «απωθεί», οι απεργοί επιμένουν και το φινάλε έχει πάντα την ίδια κατάληξη.