Αν κάποιος Αμερικανός κοιτάξει τα ποσοστά αποχής που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις για τις ερχόμενες ευρωεκλογές πρέπει να σκάσει στα γέλια. Εμείς δεν ήμασταν ο πιο πολιτικοποιημένος λαός του κόσμου, που χλεύαζε τους απολιτίκ «Γιάνκηδες» επειδή δεν ψηφίζουν για την εκλογή Προέδρου;

Τι είναι καλύτερο για μια χώρα: να ανησυχούν όλοι για την οικονομία της και να λαμβάνουν μέτρα για την εξυγίανσή της ή να μη μιλά κανείς γι΄ αυτήν και να δηλητηριάζεται το κλίμα σιγά σιγά, μέχρι την τελική έκρηξη;

Σαρκοζί και Mέρκελ επανήλθαν την περασμένη Kυριακή στο Bερολίνο στη γνωστή τους αντίθεση στην πλήρη ένταξη της Tουρκίας στην E.E. και στη συνηγορία τους υπέρ της σύναψης μιας ειδικής σχέσης.

H κριτική στο πολιτικό σύστημα αποτελεί πια μια εδραιωμένη πεποίθηση της κοινής γνώμης. Tο ισχυρό κομματικό σύστημα της χώρας μας -αποτέλεσμα της νέας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μετά τη δικτατορία- βρίσκεται σε σοβαρή αμφισβήτηση.
H κριτική, μάλιστα, αφορά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, αγγίζοντας ακόμη και τις παρατάξεις της Aριστεράς, οι οποίες δεν βαρύνονται από φαινόμενα διαφθοράς, εφόσον δεν έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία.

Δυστυχώς, όλο αχίλλειους πτέρνες έχει αυτή η Κυβέρνηση. Και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, αλλά αυτή ακόμα χειρότερα. Η οικονομία πάει στο γκρεμό, το περιβάλλον έχει κρεουργηθεί και ιδιαίτερα στην Αττική, και μιλάω σαν άνθρωπο που κατάγεται από την Ελευσίνα και το Θριάσιο. Όσον αφορά την υγεία, είναι σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Δεν επιτρέπεται μια χώρα που θέλει να λέγεται σύγχρονη να έχει αυτό το επίπεδο.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ενδιαφέροντα φαινόμενα των τελευταίων χρόνων στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) υπήρξε η πολιτικοποίηση της ενοποιητικής διαδικασίας. Ειδικότερα, η διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης έπαψε να είναι το προνομιακό πεδίο τεχνοκρατών, γραφειοκρατών και γενικώς των διαφόρων elites περιορισμένης κοινωνικής εμβέλειας.