Aν κάτι έχει διαφοροποιηθεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια δεν είναι η ύπαρξη της διαφθοράς ή η αλαζονεία της εξουσίας. Είναι η αίσθηση ότι ζεις στη «χώρα του απόλυτου παραμυθιού».

Η επέκταση των επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την επίτευξη των «αναπτυξιακών στόχων της χιλιετίας» (MDG) σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, έως το 2015.

Φτάσαμε πια στον κορεσμό με τις διαπιστώσεις για τη βαθιά κρίση στην οποία βυθιζόμαστε: κρίση δημοσιονομική όπου ελλοχεύει η απειλή χρεοκοπίας, κρίση της οικονομίας γενικότερα, παγκόσμια οπωσδήποτε, κατά το μεγαλύτερο μέρος όμως εγγενής, που σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να μείνουμε καθηλωμένοι σε μεγάλη ανεργία, χαμηλά εισοδήματα, επιδεινούμενες ανισότητες, χωρίς καλές προοπτικές για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, ακόμα και όταν αλλού η ανάκαμψη θα αναπτερώνει τις ελπίδες.

Η εγχώρια τηλεόραση έχει, κατ’ αναλογία, τα περισσότερα σίριαλ και σειρές από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Το τηλεοπτικό μοντέλο που ακολουθείται στην Ελλάδα μοιάζει πολύ με το λατινοαμερικάνικο, εξού και η πρόσφατη πληθωρική εισαγωγή format απ’ αυτές τις περιοχές. Είναι γνωστόν πως είμαστε η πατρίδα της τραγωδίας και της κωμωδίας, άρα οι εγχώριες ανάγκες για κλάψες, γέλια, χαζέματα, πασατέμπους και εκτονώσεις είναι αυξημένες.