Στο "νέο τοπίο" που διαμορφώθηκε μετεκλογικά παρατηρούμε, με αφετηρία το χώρο του Συνασπισμού, μια αναβάθμιση της συζήτησης για την αναγκαιότητα διατύπωσης ενός προγράμματος, μιας προγραμματικής εναλλακτικής πρότασης.

Πού οφείλεται αυτή η ενδιαφέρουσα επιμονή; Φέρνει κάτι καινούργιο η επικέντρωση στο "πρόγραμμα" ή πρόκειται για μια ακόμα πρόταση ρουτίνας;

Να δεχθούμε ότι ώς ένα βαθμό σε μια διεκδίκηση ηγεσίας υπεισέρχονται και οι προσωπικές αντιπαραθέσεις, βγαίνουν στην επιφάνεια πιο εύκολα παλιές αντιπάθειες και υπαρκτά ή όχι συντροφικά μαχαιρώματα.