Η εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο τέλος του 2022 είναι κακή. Ευτυχώς άλλη κρίση, όπως αυτή του καλοκαιριού 2020, δεν έχει υπάρξει, αλλά και κανένα βήμα δεν σημειώθηκε για την επίλυση των διαφορών, ούτε φαίνεται να υπάρχει προοπτική για κάποια πρόοδο.

Τουρκία και Ελλάδα βρίσκονται σε προεκλογικές περιόδους. Πρωταρχικό μέλημα των κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων και στις δύο χώρες είναι η διατήρηση και η κατάκτηση, αντίστοιχα, της εξουσίας. Στον στόχο αυτό υποτάσσονται τα πάντα, μαζί και η εξωτερική πολιτική, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Ως συνήθως, το αποτέλεσμα είναι η έξαρση του εθνικισμού.

Τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας έχουν ξεκάθαρα δομικό χαρακτήρα. Εκπορεύονται σε μεγάλο βαθμό από το καθεστώς ατιμωρησίας που τα ακολουθεί, αφού σχεδόν ποτέ οι αστυνομικοί δεν λογοδοτούν στη Dικαιοσύνη με τους όρους που κάθε πολίτης θα λογοδοτούσε. Σχετίζονται με την ελάχιστη εκπαίδευση που λαμβάνουν τα αστυνομικά όργανα αλλά και με την καλλιέργεια μιας κουλτούρας «τιμωρών υπεράνω οποιουδήποτε ελέγχου».