Ένας φίλος έχει ένα γιο. Προσπαθεί να μου εξηγήσει για να καταλάβω. Απαριθμεί τα κόστη, κάνει το άθροισμα. Τα ’χει υπολογίσει. Χρειάζομαι μια δουλειά, ένα μισθό μόνο για την ανατροφή του παιδιού μου, λέει. Γιατί είμαστε φτωχοί; Επειδή οι πατεράδες μας δεν χρειάζονταν έναν επιπλέον μισθό για να μεγαλώσουν εμάς.
Η παρισινή «Le Μonde» δημοσίευσε τις προάλλες μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταπόκριση απεσταλμένου της στη Λευκωσία για την υπόθεση των «αγνοουμένων». Η ανταπόκριση αυτή περιλάμβανε δύο στοιχεία και μια μεγάλη αλήθεια. Ολα γνωστά εδώ φυσικά αλλά σε λίγους: πρόκειται για θέμα «ταμπού».
Ξεκίνησα για το 9ο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ με τις καλύτερες των προθέσεων. Έκανα μάλιστα και το σχετικό ξεσκόνισμα για να μάθω την ημερήσια διάταξη και το πρόγραμμα των τριών ημερών, όπως και ότι στις εκλογές της Κυριακής θα εκλέξουμε 33μελή Διοικούσα Επιτροπή που θα αναδείξει την 11μελή Εκτελεστική Γραμματεία. Πίστευα ότι το ρεύμα που έφερε στο προσκήνιο την πλειοψηφία των Πανεπιστημιακών Δασκάλων τόσο στο Πολυτεχνείο, όσο και σε άλλα ιδρύματα, ήταν ορατό σε όλους και απολύτως αναγνωρίσιμο στις πραγματικές του διαστάσεις..
