Τα τελευταία χρόνια κάποια σαββατιάτικα μεσημέρια τον συναντούσα στο «Φίλιον», στις παρυφές του Κολωνακίου. Και βέβαια, στα βιβλιοπωλεία. Να «ανακατεύει» λογοτεχνία, πολιτική, ιστορία, οικολογία. Τώρα που το σκέφτομαι, γι΄ αυτό τον αγαπούσαμε τότε στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Μας δίδασκε- αρχές της δεκαετίας του ΄80- για την ΕΟΚ, αλλά μας μιλούσε και για τον έρωτα. ΄Η «πηδούσε» από τη Μεσόγειο στην Κίνα με την άνεση του κοσμοπολίτη που δεν τον βαραίνουν τα σύνορα. Και ο λόγος του είχε πάντοτε μια απλότητα που σε γοήτευε. Ένας δάσκαλος της λογικής με απαντήσεις γεμάτες ερεθιστικά ερωτηματικά.

Η Μπάρμπαρα Ε. έκανε ένα λάθος. Όταν προσελήφθη στο σούπερ μάρκετ δεν φρόντισε να υπάρχει στο συμβόλαιό της ένας όρος, μια ρήτρα όπως λένε, που να την προστατεύει από τα «διαφυγόντα κέρδη».

ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

και

ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ

ΓΟΥΡΓΟΥΡΗ ΦΑΝΗ

ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

Τα βιογραφικά τους στοιχεία

Στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ενωση κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο. Δύο περήφανοι σταχανοβίτες δούλευαν σε μια πλαγιά ανοίγοντας τρύπες. Ο ένας με την τσάπα έσκαβε και ο δεύτερος με το φτυάρι ακολουθούσε κλείνοντας τις τρύπες. Κάποιος περαστικός απόρησε: «Τι κάνετε εδώ;».

Η προβολή στην Ελλάδα του φιλμ του Αντρζέι Βάιντα «Κατίν» ατύχησε πολλαπλά. Κατ’ αρχήν ατύχησε όσον αφορά την προβολή του σε μιάμιση αίθουσα την πρώτη εβδομάδα και σε μισή τη δεύτερη και ύστερα. Ατύχησε όσον αφορά την κριτική του παρουσίαση από τους κριτικούς κινηματογράφου και ατύχησε όσον αφορά και τον διάλογο που «αναπτύχθηκε» στα διάφορα μπλογκς.

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο που ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση στις ΗΠΑ, για να επεκταθεί αμέσως στην Ευρώπη, στις άλλες ηπείρους κατόπιν βυθίζοντας την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση, οι κυρίαρχες επί τρεις δεκαετίες αντιλήψεις για τη σοφία των αυτορρυθμιζόμενων αγορών και την ελαχιστοποίηση της παρέμβασης του κράτους έχουν ανατραπεί. Κανείς δεν τις υποστηρίζει πλέον.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ

Ο Δ. Παπαδημούλης πρέπει να αποτελέσει την πρώτη επιλογή των μελών του Συνασπισμού

Η Ανανεωτική Αριστερά με τον ευρωπαϊσμό, ως συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς της, αγωνίζεται για την προώθηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, η οποία σήμερα, υπό τις συνθήκες της παρούσας πολυεπίπεδης διεθνούς κρίσης, αποτελεί τη ρεαλιστικότερη προοδευτική διέξοδο προς μια νέα δημοκρατική παγκόσμια αρχιτεκτονική.

Μετά από μια άψογη και διεξοδική ακροαματική διαδικασία,

το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης αθώωσε την περασμένη Δευτέρα οκτώ «επίορκες» - κατά τον κ. Στυλιανίδη - βαθμολογήτριες των Αγγλικών στις Εισαγωγικές Εξετάσεις του 2007.

Μια απόφαση εναρμονισμένη με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που απέδωσε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», ρίχνοντας άπλετο φως στην πολύκροτη υπόθεση, και δικαίωσε τόσο τις βαθμολογήτριες όσο και τον αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος που τις συμπαραστάθηκε.

              Η ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική ή δεν θα υπάρξει, ήταν το χαρακτηριστικό δίλημμα που έθεσε ο Δ. Παπαδημούλης ενόψει της κρίσιμης μάχης των ευρωεκλογών.
   Μιλώντας χθες σε εκδήλωση με τη συμμετοχή 500 ατόμων, που είχε χαρακτήρα αποτίμησης της θητείας του στις Βρυξέλλες, παρόντος του Λεωνίδα Κύρκου, του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα, των βουλευτών Φ. Κουβέλη, Θ. Λεβέντη , Ν. Τσούκαλη, Α. Φιλίνη, και στελεχών του ΣΥΝ, ο Δ. Παπαδημούλης αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή αριστερά και τις επερχόμενες ευρωεκλογές, διαπιστώνοντας πως "η βαθιά κρίση βρίσκει πλήρως ανέτοιμη την ελληνική οικονομία και την κυβέρνηση", τονίζοντας πως “η χώρα χρειάζεται σοβαρές και μεγάλες αλλαγές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, στην ασκούμενη πολιτική, το πολιτικό σύστημα, τη λειτουργία της διοίκησης”.

Εχει κανείς την εντύπωση πως η ελληνική κοινωνία είναι κομμένη στη μέση. Η πρώτη εκδοχή αυτού του τεμαχισμού σχετίζεται με την εξουσία και τον πλούτο. Από τη μια μεριά έχουν «βολευτεί» οι έχοντες και οι κατέχοντες, το κατεστημένο, το σύστημα κι από την άλλη επιβιώνουν (με λιγότερες ή περισσότερες πιθανότητες) οι χαμένοι του οικονομικού ανταγωνισμού. Η άλλη εκδοχή δεν τέμνει τα κοινωνικά στρώματα καθέτως όπως η προηγούμενη αλλά οριζοντίως. Ανεξαρτήτως δηλαδή των ποσοτικών χαρακτηριστικών κάθε ομάδας (χρήμα, θέσεις, αγαθά) αυτές διακρίνονται κυρίως από τα ποιοτικά τους στοιχεία.

Περισσότερη ανεργία ή ακόμη πιο ευλύγιστες εργασιακές σχέσεις; Το ερώτημα βρίσκεται στα χείλη όλων, με τη μορφή επιτακτικού διλήμματος. Οι τραπεζίτες, οι εργοδότες και οι κατ΄ επάγγελμα φιλελεύθεροι το βροντοφωνάζουν με αυτάρεσκη βεβαιότητα, οι πολιτικοί άνδρες το υπαινίσσονται με εύλογη δυσφορία, οι συνδικαλιστές προσπαθούν να το αποφύγουν με ρητορικούς εξορκισμούς.

Αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έβρισκε το κουράγιο να διατυπώσει την ουσία του άμεσου οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και, εν συνεχεία, επέμενε με συνέπεια στη διεξαγωγή μιας μεγάλης δημόσιας αναζήτησης για τους τρόπους αντιμετώπισής του