Έχουμε σχέδιο για την κρίση. Όχι δεν έχετε. Εσείς δεν έχετε. Και ποιος το έχασε για να το βρείτε εσείς. Κάπως έτσι εισπράττουν οι πολίτες την κομματική αντιπαράθεση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η οποία γίνεται μέρα με τη μέρα πιο απειλητική.

Τις προηγούμενες μέρες δόθηκε στην δημοσιότητα το πρόγραμμα του ΣΥΝ. Μεγάλο, αναλυτικό, περιεκτικό και με συγκεκριμένους στόχους. Όλοι και όλες που από καιρό μέσα στο κόμμα, υποστηρίζαμε την ανάγκη ενός τέτοιου προγράμματος, μπορούμε να αισθανόμαστε δικαιωμένοι.

Το κείμενο του προγράμματος κλείνει επιτέλους και ευτυχώς την ιστορία της «μεγάλης αριστεράς» και της στρατηγικής συμμαχίας με το ΚΚΕ. Ανοίγει όμως μια κουβέντα με όλες τις δημοκρατικές, οικολογικές και προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Δεν έχω- ούτε κι εσείς φαντάζομαι - σε καμία υπόληψη τα βιβλία που εκδίδουν επαγγελματίες της πολιτικής, όταν μυρίζουν εκλογές, συλλέγοντας άρθρα και συνεντεύξεις που έχουν ήδη δημοσιευθεί σε πρόθυμα Μέσα.

«Οταν ταξιδεύεις με το ποτάμι στρίβεις μαζί του», διδάσκουν οι βουδιστές μοναχοί. Τι γίνεται όμως όταν σε έχει παρασύρει το ρεύμα; Οταν βγαίνουν στον αφρό τα προβλήματα που είχες ποντίσει στον λασπώδη πυθμένα;

Την Τετάρτη συμπληρώθηκαν 50 χρόνια (11/2/1959) από τη μονογραφή των Συμφωνιών για την ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητο κράτος, από τους Καραμανλή και Μεντερές, στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Η ιστορική αυτή ημερομηνία πέρασε εντελώς απαρατήρητη, ίσως γιατί η Ζυρίχη θεωρείται μια θλιβερή επέτειος.

Πολλοί σύντροφοι είπαν σχετικά με αυτή την συγκεκριμένη πρόταση προγράμματος: «Επιτέλους θα αποκτήσουμε πρόγραμμα». Και μετά προσθέτανε: «Βέβαια εγώ δεν πρόλαβα να το διαβάσω». Αυτό αποδεικνύει έλλειμμα δημοκρατίας αυτής της συζήτησης.

Η συγκεκριμένη πρόταση περιλαμβάνει δύο μέρη: Στο δεύτερο μέρος περιέχονται επεξεργασίες και ενδιαφέροντες προβληματισμοί των τμημάτων του κόμματος.