Μολονότι η συζήτηση για το αν ο Συνασπισμός θα πρέπει ή όχι να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ κρατάει χρόνια και δεν τη βλέπω να τελειώνει σύντομα, υπάρχει μια ερώτηση που παραμένει, για μένα τουλάχιστον, αναπάντητη: η συμμετοχή σε κυβέρνηση -διότι αυτό είναι το ουσιώδες- απορρίπτεται, επειδή οι συγκεκριμένοι όροι υπό τους οποίους θα πραγματοποιηθεί κρίνονται ασύμφοροι ή για λόγους αρχής; Προφανής η διαφορά.
Το Συνέδριο μας, που πριν λίγο τελείωσε, άφησε κατά τη γνώμη μου, έναν μεγάλο νικητή, την προβληματική εσωστρέφεια, με αναζήτηση εσωτερικών εχθρών, έναν μεγάλο ηττημένο, την ουσιαστική συμμετοχή στην προγραμματική διαδικασία των μελών, με το έλλειμμα ενός άνετου και οργανωμένου εσωκομματικού διαλόγου και, τέλος, ένα ανοιχτό στοίχημα, για την τύχη ενός σημαντικού κειμένου -με πολλά θετικά, αλλά και λάθη και αντιφάσεις- τόσο στη διαχείριση του στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στην προβολή και εμπλουτισμό του από την επαφή του με την κοινωνία και τους φορείς της.
Ήταν το καλοκαίρι του 2005 όταν με την τριμελή αντιπροσωπεία της Νεολαίας ΣΥΝ βρέθηκα στο Καράκας της Βενεζουέλας για να συμμετέχουμε στο φεστιβάλ της ΠΟΔΝ ως παρατηρητές. Ήταν η πρώτη φορά που μελή της νεολαίας ΣΥΝ πήγαιναν στην χώρα του Σιμόν Μπολιβάρ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα μαζί με τις εκδηλώσεις και την παρουσίαση της δουλειάς που κάναμε στην οργάνωση έγραψα και ένα άρθρο για την ενέδρα (το περιοδικό της Νεολαίας Συν ) με τίτλο «Βενεζουέλα η χώρα του υπαρκτού δημοκρατικού σοσιαλισμού».