Μου φάνηκε ή έχω λάθος εκτίμηση ότι η φασιστική βία με «αριστερό» προσωπείο, που εκδηλώθηκε κατά του καθηγητή Γιάννη Πανούση, πέρασε λίγο στα «ψιλά» της κοινωνίας μας ; Και ασφαλώς οι ανακοινώσεις καταδίκης των πολιτικών κομμάτων, του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας και κάποιων άλλων δεν μας ξελασπώνει ως κοινωνία.

http://kostasxainas.blogspot.com/

Η γαλλική ακαδημαϊκή κοινότητα συγκλονίζεται αυτό τον καιρό από ένα μαζικό κίνημα των πανεπιστημιακών κατά της «αξιολόγησής» τους. Το προς ψήφιση νομοσχέδιο, ενώ θεσπίζει, μεταξύ άλλων, την ανά τετραετία «κρίση» των πανεπιστημιακών από συναδέλφους τους του ίδιου γνωστικού αντικειμένου, δίνει τη δυνατότητα στους προέδρους των πανεπιστημίων να αποφασίζουν αυτοί, υπό καθεστώς πλήρους αυτονομίας και ανεξάρητα από την τελικά «συμβουλευτική» γνώμη της κρίσης των ειδικών, για την τύχη των κρινομένων.

Η δημοκρατία διασφαλίζεται με την άσκηση του δικαιώματος της επιλογής στην ψήφο. Στο Διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού που μόλις έληξε παρατήρησα μια επιθετική στάση από την πλειοψηφούσα τάση και τις προσκείμενες σ’ αυτήν, εις βάρος της επονομαζόμενης Ανανεωτικής Πτέρυγας. Το γεγονός αυτό μού δημιούργησε μια σειρά εύλογων ερωτημάτων.

Επί μια δεκαπενταετία σχεδόν η ελληνική οικονομία κατέγραφε ρυθμούς ανάπτυξης από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Πιο σωστά θα μιλούσαμε για ρυθμούς ποσοτικής «μεγέθυνσης», αφού η «ανάπτυξη» υπονοεί ποιοτικές βελτιώσεις που δεν γνωρίσαμε. Σε κάθε περίπτωση, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), το εθνικό εισόδημα αυξανόταν κάθε χρόνο γύρω στο 4% κατά μέσο όρο, 3% ακόμα πέρυσι.