Αφορμή για το παρόν σημείωμα έδωσαν δύο ενδιαφέροντα κείμενα για την ευρωπαϊκή μας στρατηγική από τους Απόστολο Στραγαλινό και Ηρακλή Οικονόμου. Πέραν της προφανούς διαφωνίας (ο Στραγαλινός είναι υπέρ μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, ο Οικονόμου όχι) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το υπόβαθρο της διαφωνίας, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.

Μία νέα οδηγία για τα καταναλωτικά δάνεια τίθεται σήμερα σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο καταναλωτικός δανεισμός είναι διαδεδομένος σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση- τον χρησιμοποιούν οι δύο στους τρεις πολίτες προκειμένου να αγοράσουν έπιπλα, πλυντήριο, αυτοκίνητο ή να πάνε διακοπές-, η αγορά των καταναλωτικών δανείων παραμένει όμως έως τώρα κατακερματισμένη σε στενά εθνικά όρια.

H Le Monde, η πλέον αξιοσέβαστη καθημερινή εφημερίδα της Γαλλίας, αντιμετωπίζει νέα προβλήματα διαχείρισης καθώς οι επιχειρήσεις μέτοχοί της και η ένωση του προσωπικού της μάχονται για τον έλεγχο του ομίλου.

Μα καλά δεν φτάνει ο ορυμαγδός των δημοσιευμάτων υπέρ της υποψηφιότητας του Αλ. Τσίπρα στο σύνολο σχεδόν των εφημερίδων σαν να μας αγάπησαν ξαφνικά όλοι, δεν φτάνει η απίστευτη και πολιτικά ανεξήγητη (ή μήπως εξηγήσιμη;) υπερπροβολή του στα Μέσα λές και ο υποψήφιος Πρόεδρος του Κόμματος ειναι είδος προς πώληση, δεν φτάνει η υποστήριξη του απο το σύνολο της πλειοψηφίας στον ΣΥΝ εν αγαστή σύμπνοια, δε φτάνουν τα δαχτυλίδια και όλα τα υπόλοιπα, έπρεπε να ανακαλυφθεί και...τμήμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας το οποίο τον υποστηρίζει;