Η Αριστερά από την οποία κατάγεται το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούσε έγκλημα καθοσιώσεως την περίφημη αποϊδεολογικοποίηση. Τα πρώτα μάλιστα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν τα εμφύλια πάθη ήταν στο φόρτε τους, η ανανεωτική Αριστερά προκαλούσε τη μήνη των “συντρόφων της άλλης πλευράς”, καθώς ο δρόμος των συνεργασιών που υποδείκνυε θεωρείτο ότι προσέβαλε τα ιερά και σκανδάλιζε το εκκλησίασμα.

Η κρίση που συγκλονίζει την ευρωζώνη εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια αποκάλυψε δραματικά τα ευάλωτα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και ιδιαίτερα του οικοδομήματος της ευρωζώνης. Η δέσμη μέτρων που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν αποδειχθεί αποσπασματικά, αναποτελεσματικά και ατελέσφορα.

Ονειρεύτηκα ότι είχαν γίνει, λέει, οι εκλογές και ότι βλέπαμε, Κυριακή βράδυ, τ’ αποτελέσματα.
Ότι κανένα κόμμα δεν είχε αυτοδυναμία και κανένας δεν πανηγύριζε στους δρόμους.
Ότι στα τηλεοπτικά πάνελ συζητούσαν με ηρεμία και υπευθυνότητα για την επόμενη μέρα.
Και ότι η "Χρυσή Αυγή", είχε μείνει εκτός Βουλής...

Ονειρεύτηκα ότι στις 28 Ιουνίου, λέει, στο συμβούλιο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμμετείχε ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, συνοδευόμενος από τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων που συμμετείχαν και στήριζαν τη νέα κυβέρνηση.

Η αυλαία των δεύτερων (και αχρείαστων) εκλογών πέφτει, αφήνοντας πίσω τα μικρά και μεγάλα συμβάντα της προεκλογικής περιόδου: τα βιαστικά μερεμέτια στη «γαλάζια πολυκατοικία» της ΝΔ, τον «υπαρκτό σουρρεαλισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, την επιλογή της ήττας από το ΠΑΣΟΚ, τον πλήρη απομονωτισμό του ΚΚΕ, τους μπράβους της Χρυσής Αυγής. Από μια σκοπιά, όλα αυτά φαντάζουν μικρά και ασήμαντα σε μια χώρα που συνεχίζει να κλυδωνίζεται από την ακυβερνησία, μπροστά στο ορατό πλέον ενδεχόμενο της εξόδου από την ευρωζώνη και το ευρώ. Από αυτή τη σκοπιά, αν ήθελε κανείς να βρει ποια ήταν η κεντρική πολιτική είδηση των εκλογών, νομίζω πως θα έπρεπε να την αναζητήσει στην πρόσφατη συνέντευξη του Φρανσουά Ολάντ.