Η σε ζωντανή μετάδοση άσκηση βίας του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σοκάρισε το τηλεοπτικό πανελλήνιο. Δεν είχε γίνει το ίδιο με ενέργειες βαρύτερες όπως τα συνεχή μαχαιρώματα και οι ξυλοδαρμοί αλλοδαπών από τα πεζά η μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου των νεοναζιστών. Και αν δεν είχε μεσολαβήσει το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη, πολύ πιθανόν να ήσαν οι Χρυσαυγίτες στην Παιανία , να ζητούσαν τον ελεύθερο εξοπλισμό των κατοίκων, να υποστήριζαν την αυτοδικία ( το έκανε ο ΛΑΟΣ που έσπευσε να «υιοθετήσει» τον νεαρό που χρησιμοποίησε την καραμπίνα) και να συναντούσε την συμπάθεια των κατοίκων που αγανακτούν από την απουσία του κράτους και της αστυνομίας από την γειτονιά τους.

...Λίγες μέρες πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές στην νεοελληνική ιστορία βρίσκομαι ξανά απελπισμένος. Βλέπω τον Έλληνα, πονηρό Βαλκάνιο να προσανατολίζεται σε πρακτικές καμικάζι ζωσμένος εκρηκτικά στο λεωφορείο της Ευρωπαϊκής οικονομίας.
Θλίβομαι για το χαμένο όραμα. Ανακαλώ απ’ τα αζήτητα, το πρότυπο του λεπρού ηγέτη της Σπιναλόγκα, του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που με ένα καΐκι ασβέστη ενέπνευσε τους λουβιάρηδες να παλέψουν ομορφαίνοντας τη ζωή μέσα στην κόλαση, καταργώντας τη.
Θλίβομαι για τη χαμένη ευκαιρία να δείξουμε σε Δύση και Ανατολή εμείς που έχουμε στο σόι μας πρεσβευτές σαν τον Αριστοτέλη και σαν τον Τσιτσάνη, πως πέρα απ’ τις νόρμες και απ’ το κισμέτ είναι δυνατή μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουμε.