Η απόρριψη της Συνθήκης της Λισαβώνας από την πλειοψηφία των Ιρλανδών συνέπεσε την περασμένη εβδομάδα με την υιοθέτηση μιας πρότασης οδηγίας που επιτρέπει την παράταση του εργάσιμου χρόνου μέχρι και τις 65 ώρες την εβδομάδα από το Συμβούλιο υπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια πρώτη ανάγνωση των δύο ταυτόχρονων σχεδόν γεγονότων εύκολα οδηγεί πολλούς να αναφωνήσουν: «Μπράβο στους Ιρλανδούς! Μια τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε!».

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία αποτέλεσε τυπικό χρονικό ενός προαναγγελθέντος αποτελέσματος. Στους ευρωπαϊκούς κύκλους απλώς εξορκίζονταν. Η επανάληψη του 2001 φαίνονταν καθαρά. Αφ΄ ής στιγμής δρομολογήθηκε, το ΟΧΙ θα ήταν το …αναμενόμενο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι μείζον: όπου θα αποφαίνονται οι λαοί με δημοψήφισμα για οποιοδήποτε πολιτικό σχέδιο συγκρότησης της Ευρώπης, που οι ευρωπαίοι ηγέτες θα προτείνουν, το ΟΧΙ θα αναμένεται περίπου ως φυσική συνέπεια;