Το πρώτο δεδομένο αφορά τον αριθμό όσων απασχολούνται στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Είναι γνωστό (τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων στις σχετικές μελέτες του Χρυσάφη Ιορδάνογλου) ότι το μέγεθος της δημόσιας απασχόλησης αυξήθηκε θεαματικά τη δεκαετία του 1980, λιγότερο θεαματικά στη συνέχεια, ενώ ανέβηκε ξανά απότομα την πενταετία 2004-2009.
Επειδή κατά την πενταετία Καραμανλή δεν έγινε αισθητή κάποια ποσοτική επέκταση ή ποιοτική βελτίωση των δημοσίων υπηρεσιών, δικαιούται κανείς να θεωρεί ότι οι σχετικοί διορισμοί ήταν κατά κανόνα εντελώς περιττοί.

Η λήψη μέτρων μόνιμης μείωσης των δαπανών κατά 11,5 δισ. συνιστά μια βασική υποχρέωση του μνημονίου, συνδεόμενη με το δημοσιονομικό στόχο του μηδενικού ελλείμματος. Ομως, ο στόχος αυτός μπορεί να καλυφθεί και μέσω ενός άλλου μίγματος στη σχέση δαπανών - εσόδων. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του Πέτερ Μπόφινγκερ -ενός εκ των σοφών συμβούλων της Γερμανίας- στο ερώτημα αν θα βοηθούσε η απάλειψη της σχεδιαζόμενης μείωσης κρατικών δαπανών: «Αυτό είναι θέμα οικονομικών μοντέλων. Γεγονός είναι ότι η μείωση των δαπανών βρίσκεται σε συνάρτηση με τα έσοδα. Αν αυξηθούν ουσιαστικά τα έσοδα μέσω ενός καλύτερου φορολογικού συστήματος, τότε θα ελαττωθεί και η ανάγκη μείωσης του ποσοστού των κρατικών δαπανών...».