O χρό­νος θα κρί­νει, αν η πο­λι­τι­κή μας θα δι­καιω­θεί

* Οι δια­φω­νίες μέ­χρι τώ­ρα εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Όλα, ό­μως, θα κρι­θούν α­πό τα μέ­τρα που θα α­να­κοι­νω­θούν.
* Σε έ­να συ­ντα­ξιού­χο που θα του μειω­θεί το ει­σό­δη­μα θα σκύ­ψω το κε­φά­λι.
* Η χώ­ρα μας έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­νες δα­νεια­κές δε­σμεύ­σεις. Δεν μπο­ρού­με να κι­νού­μα­στε μό­νο με ό,τι μας α­ρέ­σει.

...Την πρώ­τη φο­ρά δεν έ­γι­νε κα­μία δια­πραγ­μά­τευ­ση και τη δεύ­τε­ρη φά­νη­κε ό­τι μεί­να­νε πο­λύ λί­γα πε­ρι­θώ­ρια. Το γε­γο­νός ό­τι ε­δώ και τρεις μή­νες στην Ελλά­δα πη­γαί­νει και έρ­χε­ται έ­να πα­κέ­το δε­σμεύ­σεων α­πο­δει­κνύει ό­τι γί­νε­ται μια ση­μα­ντι­κή προ­σπά­θεια. Για τον πυ­ρή­να της βα­σι­κής πο­λι­τι­κής που α­κο­λου­θεί­ται στο μνη­μό­νιο ε­ξα­κο­λου­θού­με να έ­χου­με δια­φω­νία. Έχου­με, ό­μως, μπρο­στά μας και ελ­πί­δα με­τά τη φουρ­τού­να, έ­να λι­μά­νι. Λι­μά­νι, που θα έ­χει στην ά­κρη του την ε­πι­μή­κυν­ση, την πι­θα­νό­τη­τα για α­να­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και την υιο­θέ­τη­ση της λύ­σης α­γο­ράς κρα­τι­κών ο­μο­λό­γων α­πό την Ε­ΚΤ. Πι­θα­νώς και της α­να­κε­φα­λαιο­ποίη­σης ε­κεί­νων των τρα­πε­ζών σύμ­φω­να με τα πρό­τυ­πα της Ιτα­λίας και της Ισπα­νίας.