Είναι σχεδόν μίζερο, αλλά και ενδεικτικό της πολιτικής ένδειας του τόπου μας, κάθε τόσο να ανατρέχουμε στις προσωπικότητες του παρελθόντος και με πικρία να λέμε «αν ζούσε ο τάδε ή η τάδε…». Υπάρχουν, ωστόσο, μερικές ελάχιστες περιπτώσεις που αξίζει να τις μνημονεύουμε και να τις θυμόμαστε, ιδίως στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, όπου οι «διαφορετικές» φωνές είναι περίπου ποινικοποιημένες.
Μια τέτοια μοναδική προσωπικότητα ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος μας «άφησε» πριν από ένα χρόνο, δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό, διαψεύδοντας τη γνωστή ρήση του Ντε Γκωλ «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους».
Θα είχε σημασία να ακούγαμε τη φωνή του να μας σχολιάζει τις συνθήκες που βιώνει η ελληνική κοινωνία και με τη διορατική του σκέψη να μας έλεγε τις (πάντα ρεαλιστικές) προτάσεις του για την έξοδο από την κρίση.

Βλέπω τα παράθυρα με τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά.
Έτσι λέω, θα’ πρεπε να’ ταν τα πουλιά πριν πετάξουν
Μιχ. Πασιαρδής, Παράθυρα

1. Ποια η πολιτική οριοθετική γραμμή ανάμεσα στην (έντιμη) διαπραγμάτευση και τον (ανιστόρητο) συμβιβασμό;
2. Δημόσια πρόσωπα – δημόσιες υποθέσεις – δημόσιο συμφέρον: πως ορίζεται η πολιτική ευθύνη όταν οι υποδειχθέντες υπουργοί είναι ‘πολιτικά ανεύθυνοι’;
3. Πόσο μακριά βρίσκεται ο συγκυβερνητισμός από τον αριστερό αριβισμό, τον κομματικό παραγοντισμό και τον κρατικό παρασιτισμό;
4. Μπορείς να (δια)κυβερνήσεις μέσω τρίτων;