Η παράδοξη σπουδή του υπουργού Εργασίας να αποδώσει στην εφημερίδα μας «πανηγυρισμούς» για τη συμφωνία διευθέτησης του χρόνου εργασίας στο Βέλγιο, που θεωρεί ότι δικαιώνει τον δικό του νόμο, και οι ήπιες έως οξείες αντιδράσεις όλων των εργατικών συνομοσπονδιών της χώρας που προφανώς θέλει να αγνοεί.

Αν αρκούσε η ύπαρξη των νόμων, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Δεν είναι όμως. Υπάρχουν, αυτό όμως δεν οδηγεί απαρέγκλιτα στην αμερόληπτη εφαρμογή τους. Επιπλέον, ο ρυθμός με τον οποίον εξαγγέλλονται «καθάρσεις» σε ποικίλους τομείς ισούται με τον ρυθμό ακύρωσής τους. Και όσο σκληρότερες αποφάσεις ανακοινώνονται τόσο πιο γρήγορα αποδεικνύεται ότι η πρώτη ύλη τους είναι η πλαστελίνη. Οταν η κοινωνική κατακραυγή βρίσκει άλλο στόχο, οι παλιές συνήθειες επανέρχονται σαρκάζοντας. Και, στο περιθώριο πια της δημοσιότητας, επιβάλλουν το «δίκαιό» τους.