Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές παρακολουθούμε την ανάπτυξη της ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία. Στα λόγια ο Πούτιν διέταξε επίθεση για την υποστήριξη των αυτονομιστών του Ντονμπάς με τη στρατιωτική αποδυνάμωση της Ουκρανίας αλλά ουσιαστικά στοχεύει στην κατάλυση της κυριαρχία της.

Οποια και αν είναι η εξέλιξη στην Ουκρανία στο προσεχές διάστημα, η 21η Φεβρουαρίου 2022 θα θυμίζει άλλο ένα σημείο καμπής στην ιστορία του κόσμου μετά το τέλος του διπολισμού το «1989». Η μεταδιπολική εποχή είχε αρχίσει με την ψευδαίσθηση, όπως γρήγορα αποδείχτηκε, ότι ο δημοκρατικός καπιταλισμός θα διαχεόταν σε όλο τον κόσμο υπό την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία των ΗΠΑ.

Η Ρωσία» - είχε πει κάποτε, στα πρώτα μετασοβιετικά χρόνια, ο Brzezinski - «μπορεί να είναι είτε μια αυτοκρατορία είτε μια δημοκρατία, μα δεν μπορεί να είναι και τα δύο μαζί». Ενας σπουδαίος ιστορικός, από την άλλη πλευρά του ιδεολογικού φάσματος, ο Hobsbawm, είχε συμφωνήσει μαζί του. Ο Γκορμπατσόφ είχε δοκιμάσει να εκδημοκρατίσει τη σοβιετική αυτοκρατορία. Δεν τα κατάφερε.

Κορυφαίος επιστήμονας στον τομέα του o oμότιμος καθηγητής Δημόσιας Υγείας, μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Covid-19 και μέλος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, μιλάει στην «Εφ.Συν.» στη «μαύρη» για τη χώρα μας επέτειο των δύο χρόνων από την καταγραφή του πρώτου κρούσματος με τους περισσότερους από 25.500 θανάτους.

Υποτίθεται ότι το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να διαλυθεί μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ώστε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος

Στην Οδησσό το 1994, όταν έγιναν τα εγκαίνια του παραρτήματος του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού, είχε οργανωθεί μια πολύωρη παράσταση με θέατρο, μουσικές, χορούς και ομιλίες στο ιστορικό θέατρο της πόλης. Παρακολουθούσαμε με μια γηραιά κυρία, Ελληνίδα της Οδησσού.

Η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο καταστροφικός πόλεμος είναι μια φρικιαστική πράξη ανθρώπινης τρέλας στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αδιανόητη μέχρι χθες για τη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη. Απόλυτα αποδεκτή για έναν αυταρχικό «νεοαυτοκρατορικό» ηγέτη, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ως μέσο επίτευξης υπερφίαλων εθνικιστικών πολιτικών στόχων. Η Ρωσία να ξαναγίνει μεγάλη. Υπερδύναμη.

Οι δραματικές εξελίξεις με την ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, αποδεικνύουν ότι ο βασικός στόχος του αυταρχικού καθεστώτoς Πούτιν δεν είναι η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν προσπαθεί να ανατρέψει τις ευρωπαϊκές Συνθήκες για την Ασφάλεια της ηπείρου μας, που αποφασίστηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Για να επιτευχθεί μια πραγματικά προοδευτική φεμινιστική οικονομία, πρέπει να κάνουμε πράξη την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου στην αναπτυξιακή διαδικασία

Οι τελευταίες δεκαετίες, με αποκορύφωμα τη δημοσιονομική κρίση το 2009 και την πανδημία κορωνοϊού που ακολούθησε, άλλαξαν πολλά από όσα θεωρούσαμε αναγκαία και απαραίτητα για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία.

Η ρωσική "αναγνώριση" της απόσχισης του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από την Ουκρανία αποτελεί τεράστιο πλήγμα -αν όχι την «χαριστική βολή»- στις Ειρηνευτικές Συμφωνίες του Μινσκ. Οι Συμφωνίες αυτές, παρότι δεν είχαν εφαρμοστεί, ήταν οι μόνες που υπήρχαν για το πρόβλημα. Προέβλεπαν κατάπαυση του πυρός, εκτεταμένη αυτονομία των δύο αυτών περιοχών εντός της Ουκρανίας, και ανάκτηση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της Ουκρανίας σε αυτά τα σημεία από τις επίσημες ουκρανικές δυνάμεις.

Η παράδοξη σπουδή του υπουργού Εργασίας να αποδώσει στην εφημερίδα μας «πανηγυρισμούς» για τη συμφωνία διευθέτησης του χρόνου εργασίας στο Βέλγιο, που θεωρεί ότι δικαιώνει τον δικό του νόμο, και οι ήπιες έως οξείες αντιδράσεις όλων των εργατικών συνομοσπονδιών της χώρας που προφανώς θέλει να αγνοεί.

Αν αρκούσε η ύπαρξη των νόμων, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Δεν είναι όμως. Υπάρχουν, αυτό όμως δεν οδηγεί απαρέγκλιτα στην αμερόληπτη εφαρμογή τους. Επιπλέον, ο ρυθμός με τον οποίον εξαγγέλλονται «καθάρσεις» σε ποικίλους τομείς ισούται με τον ρυθμό ακύρωσής τους. Και όσο σκληρότερες αποφάσεις ανακοινώνονται τόσο πιο γρήγορα αποδεικνύεται ότι η πρώτη ύλη τους είναι η πλαστελίνη. Οταν η κοινωνική κατακραυγή βρίσκει άλλο στόχο, οι παλιές συνήθειες επανέρχονται σαρκάζοντας. Και, στο περιθώριο πια της δημοσιότητας, επιβάλλουν το «δίκαιό» τους.

Για να υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα χρειάζεται μια κουλτούρα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. Με όρους αποτελεσματικότητας και ρεαλισμού, του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ΠΑΣΟΚ). Αλλά η κουλτούρα συνεργασίας θέλει καλλιέργεια. Επίμονη, υπομονετική και πολυεπίπεδη.