Κερδίζεις τις εκλογές, κερδίζεις το κράτος -αυτός είναι ο κανόνας. Το κράτος είναι το έπαθλο του νικητή. Από εδώ και η λατρεία των (ελέω εκλογικών νόμων) αυτοδύναμων κυβερνήσεων και η απέχθεια προς τις κυβερνήσεις συνεργασίας: Ώστε ο νικητής να μην μοιράζεται το λάφυρο και να νέμεται ανενόχλητος τα οφέλη που προκύπτουν από την κατοχή του.

Στις Βρυξέλλες κυκλοφορούν δύο παράλληλες αναγνώσεις γύρω από τις επαφές (22-23/3) που έκανε ο νέος πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης με τους επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η πρώτη ανάγνωση είναι αυτή της Λευκωσίας, όπως διαχέεται στα εγχώρια ΜΜΕ. Ο νέος πρόεδρος προωθεί την πρότασή του για «μεγαλύτερη εμπλοκή της Ε.Ε. στις συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού...» και συζητεί «τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας» που θα αναλάβει ως απεσταλμένος της Ε.Ε. στο Κυπριακό.

Στην αναζήτηση ενός οδικού χάρτη για την ειρήνη και την ασφάλεια στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο ένα βασικό πρωταρχικό ερώτημα που τίθεται είναι ποιο είναι το ζητούμενο από ελληνικής πλευράς: η ελληνική διπλωματική νίκη και η διπλωματική ήττα της Τουρκίας ή η επίλυση µε λύσεις «θετικού αθροίσματος», χωρίς νικητές και ηττημένους, αλλά µόνο κερδισμένους. Ποια από τις δύο αυτές επιλογές είναι η πιο ενδεδειγμένη και η πιο βιώσιμη;

Η επαναφορά της πρότασης– προαπαιτούμενο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής Ν. Ανδρουλάκη (ΝΑ), λίγο πριν προκηρυχθούν οι εκλογές, για συμμετοχή του κόμματός του σε κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή ο αποκλεισμός από την πρωθυπουργία είτε του Κ. Μητσοτάκη είτε του Αλ. Τσίπρα, πυροδότησε εκ των πραγμάτων το πολιτικό σκηνικό.

Το τρίτο κόμμα είναι απαραίτητο για τον σχηματισμό κυβέρνησης, μαζί με το πρώτο κόμμα. Και από τι φαίνεται, στη βάση των σημερινών πολιτικών συσχετισμών, όχι μόνο στις εκλογές της απλής αναλογικής…