Η χώρα μας χρειάζεται αναθέρμανση των επενδύσεων προκειμένου το ποσοστό ανεργίας να επιστρέψει από το σημερινό 10,8% στον ιστορικό μέσο όρο του 6,8% της χρονικής περιόδου 1960-2007, πριν δηλαδή από το «ξέσπασμα» της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Το 2022, οι επενδύσεις «έκλεισαν» στο 18,4% του ελληνικού ΑΕΠ.

Τον Φεβρουάριο του 2021 τέθηκε σε ισχύ από την κυβέρνηση της Ν.Δ. ο νόμος 4777/21 «Εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις».

Ο νόμος αυτός εισήγαγε ρυθμίσεις οι οποίες συνθλίβουν τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, που έχει χρόνια πληγεί από την οικονομική κρίση, η οποία άφησε και συνεχίζει να αφήνει ισχυρό αποτύπωμα στην υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση των ΑΕΙ. Η τοποθέτηση συστημάτων Ελεγχόμενης Πρόσβασης, Κέντρων Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων σε όλα τα ΑΕΙ της χώρας και η εγκατάσταση Ομάδων Περιφρούρησης Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ), σε συγκεκριμένα κεντρικά ΑΕΙ φάνηκε να δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα.

Με αφορμή την έναρξη ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος -και επίκαιρου- προγράμματος διδασκαλίας, έρευνας και διαβούλευσης με τίτλο «Λόμπινγκ πολιτών και αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη» πριν λίγες μέρες, η Επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Φιλίππα Χατζησταύρου, μας μίλησε για διαχρονικές και νέες διαστάσεις ενός ζητήματος σχεδόν ταμπού στον δημόσιο λόγο, παρότι δομικού στον καπιταλισμό, αυτό της ενοποιημένης, ανεξέλεγκτης δράσης της πολιτικής εξουσίας και ιδιωτικών ελίτ με ολέθριες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Η 14η Μαΐου, ημέρα των εκλογών στην Τουρκία, θα είναι ακόμα ένα ορόσημο για την Κύπρο και την Ελλάδα. Θα μάθουν ποιον θα έχουν απέναντί τους τα επόμενα χρόνια: τον «σουλτάνο» Ταγίπ Ερντογάν, όπως συχνά τον αποκαλούν, ή τον κεμαλιστή Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.

Πολλοί Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί αναλύουν για χρόνια την Τουρκία, την εξωτερική πολιτική και τη συμπεριφορά της με τα δικά τους υποκειμενικά κριτήρια. Ο νέος πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης δήλωσε στην ΕΡΤ ότι δεν αναμένει να υπάρξει διαφοροποίηση στην τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Αν σκάψουμε στον χρόνο για να ανακαλύψουμε τις ρίζες της μετανάστευσης, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω όχι αιώνες, αλλά χιλιετίες. Τότε, στο απώτατο παρελθόν, ολόκληρες φυλές σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής εγκατέλειπαν την κοιτίδα τους για να ιδρύσουν μια καινούργια πατρίδα. Ενα οικείο παράδειγμα: αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν «κάθοδο των Δωριέων» ήταν στην ουσία ένα μεταναστευτικό κύμα.

Είναι δύσκολες αυτές οι στιγμές για όλη την ελληνική κοινωνία. Φέτος η άνοιξη που περιμέναμε δεν ήρθε γιατί πήρε λάθος τρένο και ο χρόνος της κόπηκε στη μοιραία σύγκρουση, στα Τέμπη. Εκεί που κάηκαν οι ζωές μας. Πενθούμε τα αδικοχαμένα παιδιά, θρηνούν οι γονείς τους, δακρύζουμε για τους γεμάτους όνειρα συνανθρώπους μας με δάκρυα αληθινά, της καρδιάς, κι όχι εκείνα τα επικοινωνιακά μπροστά στις κάμερες.

Ο πόνος και η αγανάκτηση, ο θυμός, το άδικο ξεχύθηκαν στους δρόμους, γέμισαν τα στενά και τις πλατείες, εξαγριώθηκαν απέναντι στα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα.

Η τραγωδία θερμαίνει μια απολύτως δίκαιη οργή και αγανάκτηση. Παράλληλα αναπτύσσεται και ένας αδυσώπητος αντικοινοβουλευτισμός. Μηδενισμός εν τέλει. Είχε αναδυθεί τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, οδήγησε σε πλήρη αποδόμηση, ανασύνθεση, ανακατασκευή του πολιτικού τοπίου, υποχώρησε ένα διάστημα, εκτοξεύεται πάλι. Μια χοάνη διαδικτυακών μαχών ή ευρύτατης σιωπής δείχνει τα δύο συμπληρωματικά πρόσωπα της πολιτικής αποδόμησης. Φυσικά αντιστοιχούν στις πολιτικές μικρότητες και τις χοντράδες που εκστομίζονται. Τότε, τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, με μια πολιτικά ιδιοτελή ή αφελή προσέγγιση για το φαινόμενο του αντικοινοβουλευτισμού, ενοχοποιούνταν κάποιος κακός (συνήθως ο ΣΥΡΙΖΑ από τους αντιπάλους του).

Η τραγωδία στα Τεμπη δεν έχει απλά ανατινάξει τον εκλογικό σχεδιασμό της κυβέρνησης. Δείχνει με βάση τα στοιχεία των πρώτων μετρήσεων, να απομακρύνει το βασικό πολιτικό στόχο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την αυτοδυναμία της ΝΔ στις δεύτερες εκλογές.

Όπως λέγεται, οι δημοσκοπήσεις είναι η «φωτογραφία της στιγμής». Και η στιγμή αυτή είναι φορτισμένη. Κυριαρχεί και δικαιολογημένα η θλίψη, η οργή, η αγανάκτηση, ο θυμός, ένα ανάθεμα για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Εστω και αργά είναι καιρός οι τοπικές κοινωνίες των Κυκλάδων και πιο συγκεκριμένα η πολυσύνθετη και κατακερματισμένη κοινωνία της Μυκόνου συλλογικά και αποφασιστικά να αναλάβει ευθύνες και δράση και να αρχίσει να (ξανα)εφαρμόζει το ηθικό επιχειρείν, που μπορεί να αποφέρει πολύ λιγότερα υλικά κέρδη αλλά θα μας ξαναδώσει αξιοπρέπεια, ψυχική γαλήνη, ασφάλεια και ελπίδα.

Στη Μύκονο τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί το όριο μεταξύ κράτους και παρακράτους!

Η εξομάλυνση των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν είχε προεξοφληθεί προφανώς από το Ισραήλ, που ήθελε να διατηρήσει την αξιοπιστία της δυνατότητάς του να μπορεί να πλήξει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης.

Ετσι μπορεί ο εναέριος χώρος της Σαουδικής Αραβίας να μην είναι πλέον ανοιχτός στη διέλευση των μαχητικών αεροσκαφών του Ισραήλ με τελικό προορισμό το Ιράν, όμως το Τελ Αβίβ έχει διασφαλίσει νέα ασφαλή διαδρομή στην επικράτεια ενός νέου συμμάχου.