Πιο πιθανό είναι ν’ αλλάξει χούι κάποια στιγμή ο ήλιος και να ανατείλει εκεί που ορίστηκε να δύει παρά να μη βρεθεί πονηρούλης σε οποιαδήποτε ουρά για να κλέψει. Θα τρυπώσει, θα σπρώξει, μπορεί και να μασήσει ένα «συγγνώμη, βιάζομαι», βέβαιος ότι εσύ ξεροσταλιάζεις στη στάση του λεωφορείου από πάθος συλλογής εμπειριών, θα μείνει με το αυτί του ανίδρωτο ό,τι κι αν πουν τα κορόιδα. Θα τα καταφέρει. Οι αγενείς εαυτούληδες σπάνε την αλυσίδα της υπομονής ακόμα κι αν μπήκαν στην ουρά για να πάρουν αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι. Καβάλα πάνε άλλωστε και αυτοί. Παντού. Καβάλα στη γαϊδουριά τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του Κουφοντίνα - και δεν μας ενδιαφέρουν τα όποια πολιτικά παιχνίδια ένθεν και ένθεν - το κάνουμε για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι ενδιαφερόμαστε αληθινά για την ανθρώπινη ζωή και αυτό δεν είναι το κλασικό κλισέ ούτε επίδειξη, δήθεν, ανθρωπισμού. Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι, μπροστά στην απειλούμενη ανθρώπινη ζωή, το Κράτος πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω, δεν θα πάθει τίποτα το κύρος του. Κάθε μέρα εξευτελίζεται σε πλείστα όσα πεδία, ας υποστεί και μια «ήττα» για καλό σκοπό.