...Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν τον χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων. Ο θρήνος άλλωστε ήταν ατομικός. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι περίπου χρόνια, να φτάσουμε στο 1962 για να γίνει ένα μνημείο στη μνήμη των θυμάτων.

Η πολωνική Βουλή στις 26 Ιανουαρίου, παραμονή της 73ης επετείου απελευθέρωσης του Αουσβιτς και της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, ψήφισε νομοσχέδιο που έχει δύο όψεις. Αυτό από τη μια ποινικοποιεί τη χρήση του όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», αλλά ταυτοχρόνως ποινικοποιεί και οποιαδήποτε αναφορά που «αποδίδει στο πολωνικό έθνος ή κράτος ευθύνη ή συνυπευθυνότητα για τα εγκλήματα που διέπραξε το γερμανικό Γʼ Ράιχ».