Τον Αύγουστο η Ελλάδα θα βγει από το μνημόνιο. Το μείζον θέμα είναι η επόμενη ημέρα.

Θα τελεί η χώρα υπό επιτήρηση ή –όπως κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες διαλαλούν– θα «ανοίξουν οι κάνουλες»; Είναι βέβαιο ότι θα τελεί υπό επιτήρηση και, μάλιστα, ιδιαίτερα αυστηρή, πολύ αυστηρότερη από εκείνη που γίνεται στις άλλες χώρες που βγήκαν από μνημόνια, αυστηρότερη από εκείνην που ούτως ή άλλως θα ίσχυε μέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους που αναλάβαμε. Για αρκετούς λόγους: Γιατί η Ελλάδα έχει πάρει πολύ περισσότερα χρήματα από τις άλλες χώρες.

Η συζήτηση για το όνομα της γειτονικής χώρας «δίχως όνομα» άνοιξε εκ νέου. Σήμερα όμως, σε αντίθεση με το 1990, είναι ελάχιστοι οι ακραίοι (πλην καμμένων, χρυσαυγιτών και κάποιων γραφικών της σημερινής Βουλής) που επιμένουν στο να μην υπάρχει καμία αναφορά με τη λέξη «Μακεδονία» στο όνομά της.

Θα ήθελα να πιστεύω ότι μάθαμε από όσα πάθαμε το 1992. Μετά την απόρριψη του πακέτου Πινέιρο, σήμερα πάνω από 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα «Σκόπια» (sic) ως Μακεδονία. Κάθε περαιτέρω καθυστέρηση στον αναγκαίο συμβιβασμό ευνοεί τους αδιάλλακτους των δύο χωρών.

Μπορείς και να το πάρεις σαν δείγμα ότι αυτή η χώρα δύσκολα αλλάζει. Μπήκε στα Μνημόνια μέσα σε συνθήκες άοπλου εμφυλίου. Ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το τρίτο Μνημόνιο μέσα σε ένα κλίμα ψεύδους και πολιτικών ακροβασιών. Με το πυροτέχνημα της «καθαρής εξόδου», που ούτε καθαρή είναι ούτε ακριβώς έξοδος. Θα μπορούσε να είναι μια κρίσιμη στιγμή εθνικής περισυλλογής για το μέλλον. Με ποιο τρόπο και με ποιους όρους συμφέρει να κινηθούμε ενόψει της λήξης του τρίτου Μνημονίου; Αντί αυτού, το γεγονός μετατρέπεται σε επικοινωνιακό κόλπο για να ικανοποιηθεί η ανάγκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να αποκτήσουν «νέο αφήγημα».

Το Μακεδονικό είχε πάντα μια παράξενη επίδραση στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρα μας, κάτι σαν εθνικό ναρκωτικό, που όποτε βρισκόμασταν υπό την επήρρειά του κάναμε και λέγαμε πράγματα παράλογα. Για κανένα άλλο θέμα δεν υπήρξε ποτέ τέτοια εθνική παραζάλη, ακόμα και σε πολύ σημαντικότερα όπως τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, και για κανένα άλλο δεν σωρρεύτηκε τέτοιος όγκος παραπληροφόρησης, εθνική αυταπάτης, εθελοτυφλισμού, σπέκουλας, πατριδοκαπηλείας και διπλωματικής κουταμάρας.