Μιλώντας στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος και χρήσιμου συλλογικού τόμου «Κατανοώντας την ελληνική κρίση», ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Χουλιαράκης, μεταξύ άλλων επανέλαβε μία εκτίμηση και απηύθυνε μία προειδοποίηση – κατά τη γνώμη μου και οι δύο είναι σημαντικές.

Η εκτίμηση: Την κρίση δεν την έφεραν τα μνημόνια, αλλά η κρίση έφερε τα μνημόνια και, μάλιστα, χωρίς αυτά η χρεοκοπία θα ήταν σίγουρη, η δημοσιονομική προσαρμογή ασύγκριτα βιαιότερη και η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη βεβαία. Φρέσκαρε έτσι τη μνήμη όλων, υπενθυμίζοντας ότι το 2010 η Ελλάδα κατάφερε να συνάψει το μνημόνιο και έτσι, χάρη σε αυτό, να αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή, σε μια εποχή, μάλιστα, που οι ευρωπαϊκές συνθήκες απαγόρευαν ολωσδιόλου τη διάσωση κράτους- μέλους της Ευρωζώνης.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Δυστυχώς γιʼ αυτόν, όχι και σʼ όλες τις εξουσίες, όπως θα το ήθελε η κυρία Μπαζιάνα. Ευτυχώς όμως για τη χώρα και τους πολίτες της. Η σύζυγος του Πρωθυπουργού ισχυρίστηκε με αφέλεια (γιατί ίσως δεν γνωρίζει πόσο λενινισμό-σταλινισμό περιέχει αυτή η φράση) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν έχει και την εξουσία. Την είχαν προλάβει λέγοντας το ίδιο, με μίσος, ο κ. Πολάκης (αυτός σίγουρα δεν ξέρει την καταγωγή της φράσης, την ενστερνίζεται όμως γιατί καταλαβαίνει πόσο αντιδημοκρατική είναι) και με ιδεολογική «πονηριά» ο κ. Φίλης (αυτός πολύ καλά γνωρίζει τι σημαίνει, μάλιστα δε όταν ήταν στο ΚΚΕ εσ. αντιμαχόταν το ΚΚΕ που ενστερνιζόταν αυτή τη θέση).

Ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας Martin Schulz σε ομιλία του στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος στο Βερολίνο (τον Δεκέμβριο 2017) τόνισε εμφατικά την ανάγκη μετεξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης μέχρι το 2025. Όποια χώρα μάλιστα δεν θα αποδεχόταν αυτή την προοπτική, θα έπρεπε να αποχωρήσει από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Επεσήμανε επίσης, ότι «η ήπειρος μας δεν μπορεί να αντέξει άλλα τέσσερα χρόνια με γερμανική πολιτική τύπου Wolfgang Schäuble» και ολοκλήρωσε με την διαπίστωση, ότι «η Ευρώπη αποτελεί την εγγύηση για την ασφάλεια των κοινωνιών», που την συνθέτουν.

Η σχέση διανοουμένων, πολιτικής και εξουσίας είναι εξαιρετικά σύνθετο και περίπλοκο ζήτημα από την εποχή του Πλάτωνα. Συγγραφείς όπως οι Α. Γκράμτσι, Ε. Σαΐντ, Ζ.-Π. Σαρτρ, Π. Τζόνσον, Ρ. Αρόν κ.ά. έχουν επιχειρήσει στη σύγχρονη εποχή να προσεγγίσουν, αναλύσουν, απομυθοποιήσουν (ή και να μυθοποιήσουν) τον ρόλο των διανοουμένων (intellectuals). Η Ελλάδα, όπως παράγει περισσότερη Ιστορία απ’ αυτή που μπορεί να καταναλώσει, έτσι παράγει και πολύ περισσότερους διανοουμένους απ’ όσους μπορεί ίσως να αντέξει. Είναι η «χώρα του πνεύματος» άλλωστε. Οπως παράγει και πολλούς δικηγόρους. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα αντιστοιχούν 400 δικηγόροι ανά 100.000 άτομα, ενώ στη Γαλλία μόνο 85.

Η δημόσια συζήτηση για το Μακεδονικό έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής παθολογίας: εσωστρεφής, θυμική, αυτοαναφορική, αυτοϊκανοποιούμενη και αφόρητα εθνοκεντρική.

Καταγγέλλουμε το γειτονικό κράτος για προσπάθεια μονοπώλησης του ονόματος, τη στιγμή που υποστηρίζουμε ότι εμείς και μόνον εμείς έχουμε δικαίωμα στη χρήση του.

Χρησιμοποιούμε ιστορικά επιχειρήματα περί αρχαίας Μακεδονίας, αναφέροντας ότι τα σλαβικά φύλα ήλθαν στην περιοχή της Μακεδονίας τον 7ο μ.Χ. αιώνα.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Ο πρώτος είναι να το λύσεις. Ο δεύτερος να το αφήσεις να σέρνεται και όπου φτάσει. Στην περίπτωση του «Μακεδονικού» ή «Σκοπιανού» η Ελλάδα (πολιτική ηγεσία, ομάδες επιρροής και λαός) έχουν επιλέξει το δεύτερο.

Σύντομη ιστορική αναδρομή. Εδώ και 25 χρόνια η υπόθεση σέρνεται. Για να μην πούμε ότι αυτό συμβαίνει εδώ και 77 χρόνια, δηλαδή από τότε που ο Τίτο (1945) ενέταξε στην ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία και την «Μακεδονία».

Πριν από λίγες μέρες, ένας πολιτικός της κεντρικής πολιτικής σκηνής που ανήκει στην Κεντροαριστερά με πλησίασε και μου είπε ευθέως ότι στο βιβλίο μου «Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα» (εκδ. Πόλις, 2017) αναφέρομαι σε ιδέες που έχουν πεθάνει. Αυτή δεν είναι μία μεμονωμένη άποψη κάποιων προσώπων, αλλά εντάσσεται σε ένα ευρύτερο ρεύμα για το μέλλον των ιδεών που από τη σκοπιά της πολιτικής γεωγραφίας εντοπίζονται στον χώρο μεταξύ μετριοπαθούς Δεξιάς και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Του απάντησα ότι ο θάνατος (ή η αυτοκτονία) της Σοσιαλδημοκρατίας έχει αναγγελθεί δεκάδες φορές τα τελευταία 50 χρόνια, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, και έχουν γραφεί ολόκληρες βιβλιοθήκες, αλλά αυτή παραμένει ολοζώντανη,

«Έγινε πολλή κατάχρηση στόμφου, φτηνού λυρισμού, πολλή σπατάλη άχρηστης φιλοπατρίας...»

-Μενέλαος Λουντέμης, Οδός Αβύσσου αριθμός 0

Στα τέλη του 2014, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μας ανατέθηκε σε μια ομάδα φοιτητών του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών, Επιστήμες της Αγωγής, του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας να αναζητήσουμε και να αναλύσουμε πρωτογενείς πηγές που αφορούσαν τα γεγονότα της περιόδου 1916 – 1918 στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.