Το ξέραμε εδώ και καιρό από τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους, τους ψυχολόγους αλλά κυρίως από τους μεγάλους λογοτέχνες. Μια επιδημία, πόσω μάλλον μια πανδημία, τεμαχίζει τον χρόνο σε ένα «πριν» και ένα «μετά», κυρίως όμως τον παγώνει σε ένα «τώρα». Ενα «τώρα» σχεδόν ακίνητο, επαναληπτικό, μονοθεματικό και μονότονο μέσα στη δραματικότητά του. Σαν αυτό που ζούμε αυτή την εποχή του κορωνοϊού. Με μια πρωτόφαντη ιδιαιτερότητα: αυτό το «τώρα» είναι παγκοσμιοποιημένο όσο ποτέ στο παρελθόν. Βιώνουμε ατομικά και συλλογικά μια παράξενη διαλεκτική όπου συνυπάρχουν η πιο εκρηκτική και απότομη ρήξη της καθημερινότητάς μας με την καταφυγή ή την προσπάθεια διάσωσης του «οικείου», του όποιου «οικείου» και ό,τι σταθερού καθησυχάζει τον καθένα μας. Στην πραγματικότητα, αυτή η διαλεκτική συνύπαρξη δεν είναι καθόλου παράξενη. Τέτοιες συνθήκες δραματικών και ξαφνικών αλλαγών κορυφώνουν την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, ραγίζουν τη βεβαιότητα και τη σταθερότητα του κοινωνικού και υλικού περιβάλλοντός του.

Οταν ο Μπόρις Τζόνσον ανακοίνωσε τα νέα αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού –τα οποία μέχρι τότε είχε επιμελώς αποφύγει– λάνσαρε και ένα σύνθημα που υποτίθεται ότι συνοψίζει τον στόχο της όλης προσπάθειας: «Να προστατεύσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας»!

Αν περιοριστούμε στη συγκεκριμένη συγκυρία, έχει δίκιο. Τα βρετανικά νοσοκομεία, όπως και τα νοσοκομεία οποιασδήποτε άλλης χώρας, δεν θα μπορούσαν ποτέ να ανταποκριθούν 100% σε μια τόσο ξαφνική και πρωτοφανή σε έκταση ζήτηση των υπηρεσιών τους. Αν όμως διευρύνουμε την οπτική γωνία, τίθεται το εξής ερώτημα: Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια το κόμμα του Τζόνσον πετσόκοψε συστηματικά τα κονδύλια για την Υγεία και το κοινωνικό κράτος γενικότερα;