Η κυβέρνηση επαναφέρει την καταδικασμένη έξι φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ως αντίθετη με την Κοινοτική νομοθεσία και το άρθρο 24 του συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος, υπόθεση της εκτροπής του Αχελώου!

Με καθυστέρηση δύο ημερών και ύστερα από την καταγγελία του Τομεάρχη Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλου, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κωστής Χατζηδάκης εδέησε (στις 11.4) να υπογράψει την κοινή δήλωση-έκκληση 12 ομολόγων του υπουργών της Ε.Ε., σχετικά με την ανάγκη η επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής οικονομίας, μετά από την πανδημία, να γίνει με τους όρους της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας. 

Οι προβλέψεις κυμαίνονται -5% έως -18%, πιθανόν να κάτσει κάπου στο μέσον, δεν υπάρχει αμφιβολία πάντως ότι η ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα είναι βαθιά, βαθύτατη. Η κρίση που ταλανίζει προνομιακές αγορές των εξαγωγών μας, η ισχυρή εξάρτηση της οικονομίας μας από τη μονοκαλλιέργεια που λέγεται τουρισμός κι η συντριπτική κυριαρχία ενός αρχιπελάγους από πολύ μικρές επιχειρήσεις, που έχουν εξαιρετικά ασθενικές αντοχές, επιδεινώνουν τις συνέπειες μιας κρίσης που, έτσι ή αλλιώς, είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά. Μπροστά μας, κοντινή προοπτική, η ανεργία να υπερβεί το 20%, να μπει λουκέτο σε χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, ενώ άλλες, μεγάλες και βιώσιμες επιχειρήσεις, να απαξιωθούν και να εξαγοραστούν από ξένους.

Η εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης, σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες εμμονές στην αντιμετώπιση, δημιουργούν προβλήματα με τεράστιες και πολύπλευρες επιπτώσεις

1. Ο κόσμος και η χώρα βρίσκονται σ’ ένα περιβάλλον ειδικών συνθηκών.
Η εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης, σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες εμμονές στην αντιμετώπιση, δημιουργούν προβλήματα με τεράστιες και πολύπλευρες επιπτώσεις
Κυρίαρχα όμως, η κρίση κάνει διακριτή την ανασφάλεια στη ζωή των ανθρώπων και με τη σειρά της δημιουργεί φόβο και συντηρητικοποίηση.

Μια πρόκληση χωρίς προηγούμενο η πανδημία, το σοκ της οποίας συγκρίνεται με την κρίση του 1929 και τη Μεγάλη Υφεση που ακολούθησε ή ακόμη και με το κόστος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θέτει ήδη επί τάπητος ως προτεραιότητα τον σχεδιασμό της ανασυγκρότησης της επόμενης μέρας.

Σημείο αναφοράς τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένει το σχέδιο Μάρσαλ που συμπυκνώνει την πολιτική των ΗΠΑ μετά το 1945. Μέρα με τη μέρα πληθαίνουν οι προτροπές και οι ευχές για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ώστε να υπάρξει ταχεία και αποτελεσματική ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας από τις παρενέργειες της πανδημίας, το μέγεθος και η διάρκεια των οποίων δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθούν ούτε κατά προσέγγιση στην παρούσα φάση.

Εξομολογητικός ήταν ο πρωθυπουργός στο τελευταίο τηλεοπτικό μήνυμά του, που όλως τυχαίως (;) το έκανε την ίδια μέρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν. Ο ένας είναι πρόεδρος με πολλές εξουσίες, ο άλλος είναι πρωθυπουργός που φαντασιώνεται ότι είναι πρόεδρος.

Μας είπε ότι «μέσα σε 50 ημέρες, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Και βγήκαν συμπεράσματα που θα μας συνοδεύουν για καιρό». Πράγματι, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Ομως ξέχασε να μας πει ότι πρόκειται για τους μύθους που κατασκεύασε η δική του ιδεολογία, ο νεοφιλελευθερισμός, και προπαγάνδιζαν τα κόμματα που ανήκουν στη δική του πολιτική οικογένεια. Διαλύθηκαν επίσης και οι εγχώριοι μύθοι που η παράταξή του κατάφερε, με την υπεροπλία που διαθέτει στην περιοχή της ενημέρωσης, να τους δώσει κύρος ιερού λόγου.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι που όλοι, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, γνωρίζουμε: ότι προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία ή εμβόλιο για τον κορονοϊό, ο οποίος διασπείρεται ταχύτατα σε ολόκληρο τον κόσμο, με τα θύματά του να ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες νεκρούς.

Ξέρουμε, επίσης, ότι τα κράτη προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν βελτιώνοντας τις αποδόσεις του δημόσιου συστήματος υγείας, σε συνδυασμό με μια σειρά από μέτρα περιορισμών και επιτήρησης, τα οποία θα ήταν όχι απλώς αμφιλεγόμενα αλλά αδιανόητα σε μια στοιχειωδώς ανοιχτή κοινωνία. Η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα στην κεντρική εξουσία να γνωρίζει πού είμαστε ανά πάσα στιγμή, με ποιον ήρθαμε σε επαφή, τι διαβάζουμε άρα τι ψηφίζουμε, ποιες είναι οι καταναλωτικές προτιμήσεις μας κ.ο.κ. και ταυτόχρονα της δίνει το δικαίωμα να μας κλειδαμπαρώσει στο σπίτι μας.