Το φάντασμα του κορωνοϊού, που πλανάται πάνω από τον κόσμο, για να παραφράσουμε την γνωστή ρήση του Μαρξ, αποτελεί αναμφισβήτητα μια άνευ προηγουμένου δοκιμασία για τις σύγχρονες κοινωνίες. Ακόμη μεγαλύτερη, όμως, είναι η δοκιμασία για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όχι μόνον διότι είχαν τα περισσότερα έως τώρα θύματα αλλά και διότι οι αντιδράσεις τους εκ των πραγμάτων εντάσσονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, που ορίζεται από την δημοκρατική συνταγματική τους τάξη αλλά και από το ευρύτερο περιβάλλον του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Ως εκ τούτου βρέθηκαν από την αρχή αντιμέτωπες με το ακόλουθο ερώτημα:

Η χρηματοδότηση του προγράμματος είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Στηρίζεται στους διαθέσιμους δανειακούς πόρους που έχουν ευρωπαϊκή προέλευση, αναδιατάσσει μέρος των πόρων αυτών προς δημοσιονομικά μέτρα και χρηματοδοτεί το υπόλοιπο δημοσιονομικό κόστος από το μαξιλάρι, από καθαρά ελληνικούς και μη δεσμευμένους πόρους του μαξιλαριού. Κοινώς δεν χρειάζεται να προσφύγει το Ελληνικό Δημόσιο σε νέο δανεισμό ή να αυξήσει το συνολικό χρέος