Κάθριν και Μέρι

Η μία λέγεται Κάθριν Λιούσι, έχει είκοσι χρόνια εμπειρία στη δημοσιογραφία και σήμερα είναι ανταποκρίτρια του Bloomberg στον Λευκό Οίκο. Οταν ρώτησε την περασμένη Παρασκευή τον πρόεδρο Τραμπ στο Air Force One γιατί δεν παίρνει μια πρωτοβουλία για τα αρχεία Έπστιν αν δεν περιλαμβάνουν τίποτα ενοχοποιητικό γι’ αυτόν, εκείνος της κούνησε το δάχτυλο και της είπε: «Quiet, quiet piggy» (Ησυχα, ήσυχα, γουρουνίτσα).

Η άλλη λέγεται Μέρι Μπρους και εργάζεται στο ABC News. Οταν ρώτησε τον Τραμπ κατά την προχθεσινή συνάντησή του με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν πρώτα για την υπόθεση Κασόγκι κι ύστερα για τα αρχεία Επστιν, ο αμερικανός πρόεδρος την αποκάλεσε «άθλιο άτομο και άθλια ρεπόρτερ», προσθέτοντας ότι πρέπει να ανακληθεί η άδεια του καναλιού της γιατί μεταδίδει fake news. «Αυτά συμβαίνουν», είπε για τη δολοφονία του Κασόγκι.

Υπάρχουν τρία ζητήματα εδώ. Το ένα, το πιο ουσιαστικό, είναι η συμπεριφορά του Τραμπ απέναντι στις γυναίκες. Δεν είναι κάτι καινούργιο: θυμίζουμε ότι το 2023 ο Τραμπ καταδικάστηκε για σεξουαλική επίθεση κατά της συγγραφέα Ελίζαμπεθ Τζιν Κάρολ. Σήμερα όμως είναι πια τρομακτικό. Κι ακόμη πιο τρομακτική είναι η σιωπή που συνοδεύει τις προσβολές που υφίστανται γυναίκες όπως η Κάθριν και η Μέρι. Σε μια κανονική εποχή, οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι θα αρνούνταν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τις συναδέλφους τους να κάνουν ερωτήσεις. Αλλά δεν ζούμε σε κανονική εποχή.Το δεύτερο ζήτημα, το πιο πολιτικό, είναι η στάση του αμερικανού προέδρου απέναντι στα μέσα ενημέρωσης. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι αρεστοί ακόμη και σε φιλελεύθερους ηγέτες, όπως ο Τζο Μπάιντεν ή ο Εμανουέλ Μακρόν, κάτι που δείχνει ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο αμερικανός πρόεδρος δεν αρκείται όμως σε χαρακτηρισμούς όταν του ασκείται κριτική ή του γίνεται μια ερώτηση που δεν του αρέσει. Προχωρεί σε απειλές και εκβιασμούς. Ανακαλεί άδειες. Κάνει αγωγές. «Να μην κάνουν λάθη τα ΜΜΕ για να μην πατάει πάνω τους ο Τραμπ», φωνάζουν οι ακροκεντρώοι. Σωστά. Τι ήθελε να πεταχτεί η Κάθριν, που έχει και τα κιλάκια της;

Το τρίτο ζήτημα, ας πούμε το πιο κωμικό, είναι η αφωνία όσων τα τελευταία χρόνια μας ζάλιζαν τον έρωτα πρώτα με την «πολιτική ορθότητα» κι ύστερα με τη «woke κουλτούρα». Ασφαλώς και σημειώθηκαν κρούσματα λογοκρισίας, έχασαν αδίκως τη δουλειά τους καθηγητές και έγιναν διάφορες άλλες ακρότητες σε πανεπιστήμια και άλλους χώρους. Η διόγκωση όμως αυτών των κρουσμάτων και η αναγωγή τους σε απειλή για τη δημοκρατία επέτρεψαν στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις να κάνουν επικίνδυνες γενικεύσεις, να επαναδιατυπώσουν προς όφελός τους τα όρια της ελεύθερης έκφρασης και να διεκδικήσουν εν τέλει εκείνες τον ρόλο του προστάτη της δημοκρατίας. Δυσφημώντας, προσβάλλοντας και αποκλείοντας όσους δεν τους αρέσουν.

Και το χειρότερο είναι ότι σιγά – σιγά εξοικειωνόμαστε μ’ αυτό.