Δηλητηριώδεις αναθυµιάσεις στην ατμόσφαιρα. Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής. Βαριά τοξικό νέφος. Θα ήταν στο χέρι της κυβερνητικής ηγεσίας να το διαλύσει. Για τις εκλογές, θα αρκούσε να ορίσει μια ημερομηνία – ώστε να μην αιωρούνται υποψίες ότι η στιγμή των εκλογών εξαρτάται από διάφορα «νταραβέρια». Θα μπορούσε να διαλυθεί και η αποπνικτική οσμή της παρακμής, που εκπέμπεται με επίκεντρο την ΕΥΠ. Εφόσον όλοι (μαζί, πλέον, και η κυβέρνηση) δέχονται ότι γίνονταν υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών υπουργών, κρατικών αξιωματούχων, επιχειρηματιών από την ΕΥΠ θα ήταν αυτονόητο να ριχτεί άπλετο φως. Με δυο λόγια, απόρρητο γιοκ.

Σύμφωνα με τη γκραμσιαμή αντίληψη, «το παλιό πεθαίνει, αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμα προλάβει να γεννηθεί».

Το παλιό λογίζεται για μεγάλη πλειοψηφία πολιτών το πολιτικό σύστημα που συνεχίζει εν πολλοίς πολιτικές που δεν αλλάζουν στο καλύτερο την ζωή του. Και δεν αναφερόμαστε στην πολιτική των επιδομάτων, αλλά σε αποφάσεις που πραγματικά θα οδηγήσουν σε παραγωγή πλούτου και δίκαιη αναδιανομή.

Η μονομερής και μερική οριοθέτηση προς τα δυτικά της που έκανε η Αίγυπτος, όσον αφορά την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) με την Λιβύη, έγινε δεκτή στην Ελλάδα με υπερβολές και πανηγυρισμούς.

Η κίνηση αυτή έχει κάποιο θετικό αντίκτυπο, πολιτικό και διπλωματικό, αλλά ήταν φυσιολογική και αναμενόμενη. Εφόσον η Αίγυπτος έχει υπογράψει με την Ελλάδα τη γνωστή κοινή οριοθέτηση ΑΟΖ, προφανώς θα επέλεγε τη συγκεκριμένη γραμμή οριοθέτησης και προς την Λιβύη.

Από κει και πέρα, η διαπίστωση ότι αυτή η κίνηση ακυρώνει, αχρηστεύει κ.ο.κ. το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, δημιουργεί ψευδαισθήσεις.

Με τη φυλάκιση και στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του δήμαρχου Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου να εξαρτάται από την απόφαση του Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ο Ερντογάν διέβη τον Ρουβίκωνα και έστειλε ένα σαφές μήνυμα στην αντιπολίτευση, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εξουσία σε καμία περίπτωση.

Το μήνυμα λέει ότι τη νομιμότητα τη διαμορφώνει κατά περίπτωση ο ίδιος ο Ερντογάν, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ισόβιος πρόεδρος της χώρας.

H μαντίλα στάθηκε η σπίθα που πυροδότησε τη μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν από το 2009, όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους καταγγέλλοντας νοθεία. Ένα κομμάτι πανί ενσάρκωσε τόσο τη δυσαρέσκεια και την οργή που συσσωρεύει μεγάλο μέρος της κοινωνίας στη χώρα, ώστε γενικεύτηκαν οι διαμαρτυρίες έχοντας πλέον και πολιτικό υπόβαθρο (να αλλάξει το σύστημα), αλλά και οικονομικό: ο πληθωρισμός τρέχει φέτος με 50%, την ώρα που το 60% του πληθυσμού ζει στο όριο της φτώχειας κι ένα 20% στην απόλυτη ένδεια.

Είναι το Κατάρ-gate το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει πλήξει την Ευρωπαϊκή Ενωση; Αν πιστέψουμε τα ξένα μέσα ενημέρωσης, τις δηλώσεις αξιωματούχων της Ε.Ε. και ευρωβουλευτών όλων των κοινοβουλευτικών ομάδων, όντως είναι. Αρα δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι η υπόθεση αφορά μια ευρωβουλευτίνα και αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, δυο τρεις πρώην ευρωβουλευτές και μερικούς συνεργάτες τους. Πρέπει να υπάρχει πολύ βάθος.