Είκοσι πέντε χρόνια μετά τη de facto κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ήρθε η ώρα για την κατάργηση του κυβερνητικού μονοπωλίου στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Τώρα είναι αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ, μια διπλή μεταρρύθμιση με στόχο την εξουδετέρωση του κυβερνητικού μονοπωλιακού ελέγχου στην ΕΡΤ, αλλά και την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της ΕΡΤ στη Δημόσια Τηλεόραση.
Το νομοσχέδιο των Ν.Αλιβιζάτου-Θ.Τσεβά, με την πολιτική υπογραφή του Παντελή Καψή, αποτελεί μια ώριμη και μελετημένη πρόταση για την επίτευξη του πρώτου στόχου: την απεμπλοκή της ΕΡΤ από τον κυβερνητικό έλεγχο.

Από όλες τις εγχώριες και διεθνείς κασσάνδρες που προέβλεπαν ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν σήμερα εκτός του ευρώ και ενδεχομένως εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο Ρουμπινί ήταν ασφαλώς ο πιο διάσημος και θορυβώδης. Γι’ αυτό έχει σημασία να υπογραμμίσουμε όχι τόσο την παραδοχή ότι έπεσε έξω, όσο την αιτιολόγηση της αποτυχημένης πρόβλεψης.

Τον παλιό καλό καιρό, τότε που οι ταμίες φορούσαν μαύρες μανσέτες και μέτραγαν δραχμές, μια επιγραφή προειδοποιούσε την αξιότιμη πελατεία πως «μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Τι γίνεται, όμως, όταν το Ταμείο αναγνωρίζει μεν το λάθος του, αλλά η διόρθωση του λάθους απομακρύνεται στον ορίζοντα;

Μια τρικομματική κυβέρνηση υλοποιεί τη σύνθεση ή την κοινή συνισταμένη των τριών προγραμμάτων, όχι το πρόγραμμα του ενός. Και το νόημα των κόκκινων γραμμών δεν είναι εκβιαστικό, «υιοθέτησε τη θέση μου αλλιώς αποχωρώ» αλλά συναινετικό, «σεβάσου τα αδιαπραγμάτευτα της φυσιογνωμίας μου».
Συνεργασία, ξαναλέω, σημαίνει έντιμος και διαφανής συμβιβασμός. Εκείνους δε, οι οποίοι μας κριτικάρουν, τάχατες από αριστερά, γιατί δεν ρίξαμε την κυβέρνηση π.χ. για τις επιτάξεις, τους καλώ να φανταστούν τι θα γινόταν σε όλα τα μέτωπα, εργασιακά, απεργιακά και θεσμικά, αν δεν ήταν η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Η αναγνώριση του «λάθους» δεν πρέπει να εκληφθεί ως ευκαιρία για μια επιπόλαια αποκήρυξη του προγράμματος. Ωστόσο πρέπει να υπάρξει εξέταση των επιπτώσεων και συμφωνία για διορθωτικές κινήσεις.
Η δημόσια παραδοχή από το ΔΝΤ -και όχι μόνο- των «λαθών» που έγιναν στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς δεν υπολογίστηκε σωστά η επίπτωση της περικοπής δαπανών στην ύφεση και η είσοδος της χώρας σε φθίνουσα σπειροειδή πορεία, συνιστά μια ομολογία αστοχίας στην πολιτική που εφαρμόστηκε.Βέβαια τα λάθη δεν είναι «ουδέτερα». Εχουν αφετηρίες ιδεολογικές θέσεις και πολιτικές εμμονές.

Τελικά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης υπήρξε τόσο καθημαγμένη χώρα από πλευράς συγκρότησης, ανάπτυξης, ευκαιριών και δυνατοτήτων ώστε να οδηγεί, συλλογικά και ατομικά, σε απελπισία ή, ορισμένους, στον νεοναζισμό και μερικούς άλλους στην τρομοκρατία;