Από αρκετές πλευρές αρχίζει να τίθεται το ερώτημα εάν σι επιμέρους διαφοροποιήσεις της ΔΗΜΑΡ συμβαδίζουν με την προοπτική της διαφύλαξης της κυβερνητικής σταθερότητας, σε ορίζοντα τετραετίας, το λένε λιγότερο κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες και περισσότερο στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο προφανώς μιας αντιπαράθεσης στο πεδίο της Κεντροαριστεράς. Εάν πάντως το μεγαλύτερο πολιτικό κόστος για ένα κόμμα της Αριστερός είναι η υποστήριξη μιας κυβέρνησης που ακολουθεί αντιδημοφιλείς πολιτικές για να αντιμετωπίσει η χώρα την κρίση, αυτό το κόστος το ’χει αποδεχθεί η ΔΗΜΑΡ, χωρίς αμφισημίες.

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ είναι μια υπαρκτή υπόθεση. Ακριβώς και για αυτό το λόγο η ΔΗΜΑΡ ζήτησε αμέσως να κινηθεί η διαδικασία για τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής. Η πρόταση αφορούσε τον κ. Παπακωνσταντίνου, διότι για αυτόν προέκυπταν ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες ,θα έπρεπε να ελεγχθούν οι συγκεκριμένες του πράξεις. Η προκαταρκτική εξέταση βεβαίως πρέπει να βαθύνει την έρευνα και στο βαθμό που θα υπάρξουν και άλλες ενδείξεις ή αποδείξεις να εντοπισθούν ευθύνες και σε άλλα πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες και πρέπει να ερευνηθούν.

Όπως είναι γνωστό στην πολιτική υπάρχουν τα μείζονα πολιτικά ζητήματα που καθορίζουν τις ευρύτερες πολιτικές ενός κόμματος και τα ελάσσονα όπου μπορεί ένα κόμμα να διαφοροποιείται για λόγους τακτικής. Είναι επίσης γνωστό ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν ψηφισθεί μιας σειρά από μεταρρυθμιστικές πολίτικες που αφορούν σε αλλαγές μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς σε ότι αφορά στο στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας, π.χ. ο περίφημος νόμος «φας-τρακ». Είναι γεγονός ότι όλους μας απασχολεί το «τι μέλλει γενέσθαι» αυτής της χώρας. Πως θα αλλάξει η καθημερινότητα; Πως θα αρχίσει να κινείται ξανά η οικονομία;

Σε ένα παγκόσμιο πάζλ ένα μικρό κομμάτι είναι και η Ελλάδα. Ένα μικρό κομμάτι που προσπαθεί να βρει που ταιριάζει . Και όμως αυτό το μικρό κομμάτι μπορεί να είναι και τόσο σημαντικό για την ολοκλήρωση της εικόνας.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι που χαρακτηρίζεται από το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μίας νέας που ακόμα δεν έχει αναδειχτεί πλήρως.
Η Ελληνική κοινωνία αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι παγιδευμένη από την συνεχιζόμενη κρίση αξιών που ταλαιπωρεί την πολιτική ζωή αλλά και προδομένη από τις επιλογές της .

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας και τρία μετά την εκρηκτική εκδήλωσή της στην Ελλάδα, η κρίση έχει πια τη δική της ιστορία, τους δικούς της σταθμούς, τις δικές της αλλαγές φάσης. Η εξέλιξή της καθορίστηκε από τον τρόπο που συναρθρώθηκαν στη ζωή και στις αντιλήψεις των πολιτών η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή κρίση με την εθνική.

Το καλοκαίρι του 2002, το ερώτημα στα χείλη όλων στη γείτονα Τουρκία ήταν αν ο Ερντογάν έρχεται ως σωτήρας ή καταστροφέας, ελευθερωτής ή δήμιος. Η χώρα βάδιζε σε εκλογές, οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν νίκη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και όλοι αναρωτιόνταν τι θα σήμαινε η νίκη ενός κόμματος που είχε μόλις πριν από ένα χρόνο σχηματιστεί

Οι δικαστικές ενώσεις στράφηκαν κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη για τις πρόσφατες δηλώσεις του. Δεν έδειξαν όμως την ίδια ευαισθησία, όταν εισαγγελέας Πρωτοδικών έκανε λόγο για «κυβέρνηση δωσίλογων»

Πέρα από τις πολύ αξιόλογες αναλύσεις που περιλαμβάνει, γύρω από ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από πολύ γνωστούς και έγκυρους επιστήμονες και στοχαστές, το ειδικό ενδιαφέρον του τόμου είναι οτι βάζει το ερώτημα για τη διασύνδεση της Οικολογίας και της Αριστεράς. Θα πει κανείς ότι αυτό δεν είναι καμιά πρωτοτυπία. Θα απαντούσα, ότι αν έχουμε ένα ερώτημα, που έχει τεθεί πολλές φορές, αλλά ακόμα παραμένει ορθάνοιχτο από την πλευρά της απάντησης, τότε το ερώτημα μπορεί να μην είναι πρωτότυπο, αλλά ακριβώς γιατί απαντήσεις δεν έχουν δοθεί, το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό.

...Υπάρχει θέμα συντονισμού και αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί με ένα άτυπο όργανο το οποίο θα ενοποιεί επί μέρους πολιτικές αποφάσεις και θα αντιμετωπίζει και ζητήματα διαφορετικών θέσεων. Το όργανο αυτό δεν πρέπει να υποκαθιστά την λειτουργία του υπουργικού συμβουλίου.

...Ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν διαφωνίες και κάθε φορά να εξευρίσκεται ο κοινός πολιτικός τόπος. Η ΔΗΜΑΡ διαφοροποιήθηκε εκεί που υπήρξαν μείζονος σημασίας διαφορές. Και βεβαίως αν υπάρχουν τέτοιες διαφορές, η ΔΗΜΑΡ θα διαφοροποιείται

Έγραψα τα παρακάτω πριν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στους νοικοκυραίους με τη φωνή του Προέδρου του και μετά τη δημοσίευση άρθρου έμπειρου στελέχους που αιτιολογεί τη στροφή με λατινοαμερικάνικες ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Πριν και την ανακοίνωση της συνάντησης με τον Σόϊμπλε, πριν τις βομβιστικές επιθέσεις κατά δημοσιογράφων, κομματικών γραφείων, και τις ριπές με καλάσνικωφ κατά του γραφείου του Πρωθυπουργού.
Αμφιταλαντεύτηκα για την ανάγκη δημοσίευσής του. Το αποφάσισα όμως, έτσι, χωρίς ηθικό δίδαγμα.

Η κρίση της Δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.
Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας.
Καμία όμως διαφωνία δεν νομιμοποιείται να μετουσιωθεί σε «ένοπλη βία» για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.
Στις δημοκρατίες η (αυτο)νομιμοποίηση και η (αυτο)απονομιμοποίηση της βίας δεν εξαρτάται από τους καλούς σκοπούς και «τους καλούς σκοτωμούς».
Το ερώτημα «Με το νόμο ή με το αίμα;» θέτει εκ νέου τα όρια της αυτοδικίας, αλλά κυρίως αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και μετατροπής της λαϊκής οργής σε εγκληματική συμπεριφορά και την κοινωνία σε «ζούγκλα επιβίωσης».

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και το ομολογήσουμε, τόσο καλύτερα θα το αντιμετωπίσουμε: Στην Ελλάδα κυοφορείται το «ένοπλο κόμμα» με ανοιχτή και όχι σιωπηρή υποστήριξη κάποιων χιλιάδων. Λίγων μεν, αλλά κάποιων χιλιάδων.
Κάθε άλλη ερμηνεία για την ένοπλη βία και τη βία των μολότοφ στους δρόμους, περί προβοκατόρων, πρακτόρων και παρακρατικών, όταν δεν συνιστά υπεκφυγή για τη ρητή και ανέκκλητη καταδίκη της βίας είναι επικίνδυνη πολιτική τύφλωση. Όχι, απλώς, επικίνδυνη, αλλά τυχοδιωκτική, στο μέτρο κατά οποίο διακρίνει τη βία σε αποδεκτή και μη αποδεκτή, σε δικαιολογημένη και παράλογη και στην παροχή προστασίας/υιοθέτησης της βίας στα Πανεπιστήμια.