Στη σημερινή συγκυρία, βρισκόμαστε σε ένα σημείο του έργου «Χρέος της Ελλάδας», όπου μόλις έφτασε το ιππικό (τελευταία συμφωνία με επαναγορά ομολόγων, μερική μείωση του χρέους και είσπραξη σημαντικών ποσών, άνοιγμα πιστοδοτικών γραμμών για τις τράπεζες από την ΕΚΤ, σημαντικές κινήσεις παροχής κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, κάποια κινητικότητα με τις επενδύσεις), αλλά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν οι βαριά τραυματισμένοι αξιωματικοί (σημερινή κυβέρνηση) και οι βαριά τραυματισμένοι στρατιώτες (μεγάλες μάζες σε ή υπό εξαθλίωση), που κράτησαν το φυλάκιο όρθιο από τις επιθέσεις των Ινδιάνων (αγορές, τροϊκανές πολιτικές) θα επιβιώσουν.

Στις παρέες των μαθητών στα τέλη του 1970 κυκλοφορούσαν εκφράσεις - ανέκδοτα που στο άκουσμά τους θύμιζαν ξένες φράσεις, ενώ στα ελληνικά είχαν ελάχιστα σημασία όπως «λαιμοί μπουκαλιών», «ρηχά είναι ρε, μπείτε», και «Βόλο - Λαμία αλλά με κάρο». Η τελευταία έκφραση μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό διαβάζοντας δημοσιεύματα του αθηναϊκού και θεσσαλικού Τύπου περί μετακίνησης τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από τον Βόλο στη Λαμία!
Εδώ τα πράγματα δεν σηκώνουν αστειάκια. Η αναγκαία και πολυαναμενόμενη αναδιάρθρωση του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει στο πόδι, χωρίς ακαδημαϊκά, επιστημονικά ή έστω δημοσιονομικά κριτήρια.