Είναι κάποιοι που λένε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή, δυστυχισμένη χώρα. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς από 24η πιο πλούσια χώρα του κόσμου πήγε 35η. Λένε ακόμα ότι ο ελληνικός λαός πεινάει. Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, το κατά κεφαλήν εισόδημα της γειτονικής Τουρκίας είναι στο 40% του ελληνικού.

Με κεντρικό εισηγητή τον Σπύρο Λυκούδη, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Νίκο Τσούκαλη και με παρεμβάσεις των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ Βασίλη Οικονόμου, Γιώργου Κυρίτση, Μαρίας Ρεπούση, Δημήτρη Αναγνωστάκη, Θωμά Ψύρρα και Νίκης Φούντα έγινε η παρουσίαση των προτάσεων της ΔΗΜΑΡ για την ανεργία και τα άμεσα μέτρα στήριξης των ανέργων.

Στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης.

Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις (εξαγγελθέν νομοσχέδιο) για το θέμα των δανείων ιδιωτών και επιχειρήσεων δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Αντίθετα το επιτείνουν στο μέλλον, χωρίς καμιά δυνατότητα ο δανειολήπτης να μπορέσει να το εξυπηρετήσει.
• Το πρόβλημα δεν είναι απλά ότι οι ρυθμίσεις αφορούν ένα μικρό τμήμα των δανειοληπτών (όσοι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν ετήσιο εισόδημα έως 25.000 € και έχουν υποστεί απώλειες άνω του 35%, αφορά μόνο την 1η κατοικία αξίας 180.000€)
• Το σοβαρότερο είναι ότι με την παράταση των 4-5 ετών δεν λύνεται το πρόβλημα, απλά μετατίθεται κατά 4-5 χρόνια το χρέος και μάλιστα επιβαρύνεται και με τόκους υπερημερίας 1,5%
Το κλειδί για την πραγματική ελάφρυνση των δανειοληπτών είναι το πολύ υψηλό επιτόκιο και η ανάγκη μείωσής του και αυτό το θέμα το νομοσχέδιο δεν το αγγίζει καν. Για παράδειγμα μια μείωση του επιτοκίου κατά 50% θα ανακούφιζε πραγματικά το δανειολήπτη.

Η φετινή χρονιά, πέραν της πρωταρχικής μάχης που οφείλει να δώσει η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των εκρηκτικών διαστάσεων της ανεργίας αλλά και της φτώχειας, πρέπει να καταγραφεί ως η χρονιά της ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ.

Η επί τόσες δεκαετίες υπεσχημένη αναγκαία διαρθρωτική μεταρρύθμιση έχει έλθει η στιγμή να προωθηθεί και να γίνει πραγματικότητα, ιδιαιτέρως μετά τον… fast track φορολογικό νόμο- μνημονιακή δέσμευση του Ιανουαρίου για τις «ρυθμίσεις στη φορολογία εισοδήματος».

Με τη συνηθισμένη ανησυχία αναμένουμε τη νέα επίσκεψη της τρόικας: ποιες αποκλίσεις από τους στόχους θα εντοπίσει τούτη τη φορά, ποια πρόσθετα επώδυνα μέτρα ενδεχομένως θα απαιτήσει. Παράλληλα εντείνονται η απόγνωση και η αγανάκτηση για τη συνεχιζόμενη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, χωρίς να διακρίνεται κάπου ένα τέλος.

Μέχρι το 2012 οι αριστεροί καταγγέλλανε – με διάφορους τόνος – τον δικομματισμό (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) ως υπεύθυνο για τα δεινά της χώρας (αυτοαπαλλασόμενοι του εγκλήματος).Από το 2012 και μετά ορισμένοι αριστεροί – με υψηλούς τόνους – καταγγέλλουν την τρικομματική Κυβέρνηση ανάγκης ως «προδοτική» (αυτοαναγορευόμενοι σε αποκλειστικούς υπερασπιστές της Δημοκρατίας).Ελάχιστοι, με εξαίρεση τη ΔΗΜΑΡ, αναφέρονται πλέον στον ιδιόμορφο νέο-δικομματισμό (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) ή και στον σχεδόν μόνιμο αντιπολιτευτικό λόγο της τετρακομματικής άρνησης των πάντων (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΕΛ – ΧΑ).

Είκοσι πέντε χρόνια μετά τη de facto κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ήρθε η ώρα για την κατάργηση του κυβερνητικού μονοπωλίου στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Τώρα είναι αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ, μια διπλή μεταρρύθμιση με στόχο την εξουδετέρωση του κυβερνητικού μονοπωλιακού ελέγχου στην ΕΡΤ, αλλά και την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της ΕΡΤ στη Δημόσια Τηλεόραση.
Το νομοσχέδιο των Ν.Αλιβιζάτου-Θ.Τσεβά, με την πολιτική υπογραφή του Παντελή Καψή, αποτελεί μια ώριμη και μελετημένη πρόταση για την επίτευξη του πρώτου στόχου: την απεμπλοκή της ΕΡΤ από τον κυβερνητικό έλεγχο.

Από όλες τις εγχώριες και διεθνείς κασσάνδρες που προέβλεπαν ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν σήμερα εκτός του ευρώ και ενδεχομένως εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο Ρουμπινί ήταν ασφαλώς ο πιο διάσημος και θορυβώδης. Γι’ αυτό έχει σημασία να υπογραμμίσουμε όχι τόσο την παραδοχή ότι έπεσε έξω, όσο την αιτιολόγηση της αποτυχημένης πρόβλεψης.

Τον παλιό καλό καιρό, τότε που οι ταμίες φορούσαν μαύρες μανσέτες και μέτραγαν δραχμές, μια επιγραφή προειδοποιούσε την αξιότιμη πελατεία πως «μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Τι γίνεται, όμως, όταν το Ταμείο αναγνωρίζει μεν το λάθος του, αλλά η διόρθωση του λάθους απομακρύνεται στον ορίζοντα;

Μια τρικομματική κυβέρνηση υλοποιεί τη σύνθεση ή την κοινή συνισταμένη των τριών προγραμμάτων, όχι το πρόγραμμα του ενός. Και το νόημα των κόκκινων γραμμών δεν είναι εκβιαστικό, «υιοθέτησε τη θέση μου αλλιώς αποχωρώ» αλλά συναινετικό, «σεβάσου τα αδιαπραγμάτευτα της φυσιογνωμίας μου».
Συνεργασία, ξαναλέω, σημαίνει έντιμος και διαφανής συμβιβασμός. Εκείνους δε, οι οποίοι μας κριτικάρουν, τάχατες από αριστερά, γιατί δεν ρίξαμε την κυβέρνηση π.χ. για τις επιτάξεις, τους καλώ να φανταστούν τι θα γινόταν σε όλα τα μέτωπα, εργασιακά, απεργιακά και θεσμικά, αν δεν ήταν η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Η αναγνώριση του «λάθους» δεν πρέπει να εκληφθεί ως ευκαιρία για μια επιπόλαια αποκήρυξη του προγράμματος. Ωστόσο πρέπει να υπάρξει εξέταση των επιπτώσεων και συμφωνία για διορθωτικές κινήσεις.
Η δημόσια παραδοχή από το ΔΝΤ -και όχι μόνο- των «λαθών» που έγιναν στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς δεν υπολογίστηκε σωστά η επίπτωση της περικοπής δαπανών στην ύφεση και η είσοδος της χώρας σε φθίνουσα σπειροειδή πορεία, συνιστά μια ομολογία αστοχίας στην πολιτική που εφαρμόστηκε.Βέβαια τα λάθη δεν είναι «ουδέτερα». Εχουν αφετηρίες ιδεολογικές θέσεις και πολιτικές εμμονές.

Τελικά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης υπήρξε τόσο καθημαγμένη χώρα από πλευράς συγκρότησης, ανάπτυξης, ευκαιριών και δυνατοτήτων ώστε να οδηγεί, συλλογικά και ατομικά, σε απελπισία ή, ορισμένους, στον νεοναζισμό και μερικούς άλλους στην τρομοκρατία;