Οι γιορτές τελείωσαν. Ώρα για ανα/στοχασμούς και ανα/δράσεις.
Προαπαιτούμενα. Οι απορίες:
1. Τι ακριβώς αναζητεί η Νέα Διακυβέρνηση; Την άδικη κατανομή της ισότητας (πλούτος) ή τη δίκαιη αναδιανομή της ανισότητας (φτώχεια);
2. Τι ακριβώς έχουν στο πλάνο τους οι «μπαχαλάκηδες»; Την εξουσία από μηδενική βάση ή την επανάσταση μηδενισμού;
3. Τι ακριβώς προσδοκούν να πετύχουν οι οικονομολόγοι της κρίσης; Την μαθηματική διάγνωση και θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών ή την κοινωνική πρόληψη των πολιτικών παρεκκλίσεων;
4. Τι ακριβώς καλλιεργούν οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι; Τον (αντι)κοινωνικό αυτοματισμό του λαϊκισμού ή την κινητοποίηση της συνετής πολιτικής των μεταρρυθμίσεων;

Το νέφος αιθαλομίχλης, προϊόν της εκτεταμένης και ανεξέλεγκτης χρήσης κάθε είδους καυσόξυλων για θέρμανση, πυκνώνει και τείνει να μονιμοποιηθεί πάνω από τα αστικά κέντρα, με σοβαρές συνέπειες για τη δημόσια υγεία των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντος.

Η υγιών δημοσιονομικών προθέσεων προσπάθεια της κυβέρνησης για την πάταξη της λαθρεμπορίας και φοροδιαφυγής στα καύσιμα, με την απότομη και μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης που συνεπαγόταν, δείχνει να έχει «ανθυγιεινά» αποτελέσματα, όσο μένει ατελής και ανολοκλήρωτη και όσο δεν υλοποιούνται μέτρα, άμεσα και μεσοπρόθεσμα, που έπρεπε να τη συνοδεύουν. Έτσι απαιτείται:

Δύο χρόνια τώρα ακούγαμε ότι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση δανεισμού, θα μπορούσαμε να πάρουμε χρήματα από την Κίνα ή τη Ρωσία και όχι από τους εταίρους μας στην Ευρώπη, από τους οποίους μέχρι σήμερα εξασφαλίσαμε 245 δισ.
Οι φωνές αυτές εντάθηκαν ακόμη περισσότερο με αφορμή τη διάσωση της Κύπρου και τον κατά πολύ μικρότερο δανεισμό που είχε ανάγκη (17 δισ.). Η ηγεσία της Κύπρου, αρχικά εξέφρασε επιφυλάξεις να δανειστεί από τους μηχανισμούς της ΕΕ, εξ αιτίας των σκληρών όρων της δημοσιονομικής προσαρμογής. Μάλιστα, με όπλο τα πετρέλαια, άρχισε διαπραγματεύσεις και προσπάθησε να βρει κεφάλαια από Κίνα και Ρωσία.

Χριστούγεννα του 2012. Φεύγει μια γκρίζα χρονιά για να έρθει μια ανάλογη ή μήπως όχι; Το καλούν οι μέρες, το παραμύθι. Δεν μιλώ για υπερπαραγωγές καταστροφολογικές, σαν την υποτιθέμενη των Μάγια, ούτε σωτηριολογικές, σαν αυτή που φαντασιώνεται την Ελλάδα πετρελαιοπαραγωγό εμιράτο. Μιλώ για παραμύθια αριστερής λιτότητας που ευφραίνουν και ενώνουν καρδίας, την δική μου έστω. Του Παπαδιαμάντη τον τρόπο και τον κόσμο υπομνύω. Παραμύθια με κακούς και καλούς που στο τέλος κερδίζουν. Μιλώ για πολιτικά παραμύθια ημιτελή, ανοικτά, που εμπνέουν τη δημιουργική συμμετοχή των πολλών για να ολοκληρωθούν.