Οι απολύσεις στο Δημόσιο βρέθηκαν στο επίκεντρο της τελευταίας διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Η θέση του Αντώνη Μανιτάκη μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση δεν μπορούν να γίνουν με πογκρόμ. Το κράτος, για να είναι πειστικό, πρέπει να προχωρεί με καλά επεξεργασμένο σχέδιο και, προπάντων, σεβόμενο τον νόμο. Μετακινήσεις, συνεπώς, και όχι απολύσεις των υπεράριθμων υπαλλήλων, με απομάκρυνση μόνον όσων αξιολογηθούν ως ανίκανοι ή «επίορκοι», με δίκαιες και εξατομικευμένες κρίσεις. Είναι δύσκολο, επομένως, να υπάρξουν εκ των προτέρων επακριβείς δεσμεύσεις σε αριθμούς, όπως ζητούν οι δανειστές μας.

Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί σήμερα στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς. Με βάση το εκλογικό του ποσοστό, φαίνεται να είναι αποδεκτός από ευρύ τμήμα των πολιτών. Αυτή η αποδοχή δεν εξηγείται μόνο με τη δεδομένη ισχύ της υποσχεσιολογίας σε περιόδους βαθειάς κρίσης.
Είναι και κάποιες παθογενείς ιδιαιτερότητες της ελληνικής αριστερής θεώρησης των πραγμάτων, ρητές και άρρητες, που σε τέτοιες φάσεις δημιουργούν δυναμικές. Εντοπίζω τις 4 συνήθεις, αυτές ακριβώς που βάζουν τελικά την Αριστερά στη γωνία, παρά τα κέρδη που της αποφέρουν στη φάση της οργής.

Εδώ, στον «Κεραμεικό», πραγματοποιήσαμε το 1ο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Συγκροτήσαμε τη Δημοκρατική Αριστερά. Τη δύναμη που εμπνέεται από το όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Τη δύναμη που στον πυρήνα της στρατηγικής της βρίσκεται ο δημοκρατικός και αριστερός ευρωπαϊσμός, ο δρόμος των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και η οικολογική εγρήγορση. Τη δύναμη που παρεμβαίνει στο παρόν επιδιώκοντας να επηρεάσει τις εξελίξεις. Τη δύναμη που μάχεται για την ανασυγκρότηση της χώρας, με τις αρχές της ισότητας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικολογικής και δίκαιης ανάπτυξης, της υπεράσπισης των δυνάμεων της εργασίας.