Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Αστακός είναι μια συμπαθητική κωμόπολης, της Αιτωλ/νίας, στις ακτές του Ιονίου πελάγους. Ήταν μέχρι την δεκαετία του 1950 το λιμάνι επικοινωνίας της επαρχίας Ξηρομέρου, με την υπόλοιπη Ελλάδα, και εξαγωγής των προϊόντων της, από δω προκύπτει και το ότι τα καρπούζια που παράγονται στις εκβολές του Αχελώου λέγονται και «Αστακού».

Παρά το ότι οι πυρκαγιές των δασών συνεχίζονται, ή ίσως και για αυτόν τον λόγο, το αρχικό «σοκ και δέος» που είχε επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα μετά το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας, φαίνεται να απορροφάται μετά από τη χορήγηση του ισχυρότατου αντιδότου της δοκιμασμένης και ανθεκτικής ρουτίνας των συνήθων πολιτικών αντιδράσεων και αντεγκλήσεων για θέματα αναπόφευκτα μεν αλλά που τοποθετούνται στο οικείο γήπεδο της καθημερινής διαχείρισης, των επιμέρους παρεμβάσεων και «λύσεων» και της τακτικής αμφισβήτησης τους.

Λένε πως όσο γερνάει ο άνθρωπος, τόσο πιο ευσυγκίνητος γίνεται. Ίσως σ’ αυτό να οφείλεται ένας κόμπος, όταν διάβασα την επιστολή της Ελληνοκύπριας φίλης μου Κορίνας Δημητρίου με το συνημμένο σ’ αυτήν. Ίσως στο απόθεμα ψυχής του τολμητία ομιλητή της νεκρολογίας. Παραθέτω και τα δυο κείμενα χωρίς άλλα σχόλια.

Η ΛΥΣΗ βρέθηκε: θα μοιραστεί σε όλους τους μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού το κλασικό μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα». Σαφώς κουτοπόνηρη η εμβαλωματική λύση: δεν αποσύρουμε το βιβλίο της Ιστορίας, μη μας πούνε δα και αντιδραστικούς, μοιράζουμε όμως μαζί και ένα λογοτεχνικό έργο για τα Μικρασιατικά...

Τριάντα ακριβώς χρόνια από το θάνατό του (3 Αυγούστου 1977), ο Μακάριος εξακολουθεί να επηρεάζει την κυπριακή πολιτική σκηνή. Ενόψει και των προεδρικών εκλογών, ο Μακάριος και οι «παρακαταθήκες» του απασχολούν την πολιτική συζήτηση.

Ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται τα καλά νέα που φτάνουν από τη Μέση Ανατολή τις τελευταίες εβδομάδες. Το «διαζύγιο» ανάμεσα στη Λωρίδα της Γάζας, υπό τη διοίκηση της Χαμάς, και τη Δυτική Όχθη, υπό τη διοίκηση των μετριοπαθών, αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για ειρήνευση ανάμεσα στο Ισραήλ και την κυβέρνηση του Μαχμούντ Αμπάς.

Ύστερα από δυόμισι δεκαετίες αποδοχής της παντοκρατορίας των αγορών, της ανεμπόδιστης δηλαδή κίνησης των μεγάλων εταιρειών και των κεφαλαίων ανά τον πλανήτη σε αναζήτηση των μέγιστων αποδόσεων, όπου τα κράτη δεν έχουν παρά να προσαρμόζονται, το εκκρεμές φαίνεται να επανέρχεται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αν δεν είχε γίνει τόση φασαρία για το βιβλίο και με ρωτούσαν τη γνώμη μου, θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό πειραματίζεται θετικά με μια νέα μέθοδο διδασκαλίας της ιστορίας, που βάζει τον ίδιο το μαθητή να σκεφτεί, να αγγίξει πηγές, κείμενα, φωτογραφίες και εικόνες του παρελθόντος·