Η απόφαση του βρετανικού λαού να υπερψηφίσει την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση ακολούθησε μια σειρά προηγούμενων αρνητικών για την Ενωση δημοψηφισμάτων. Στην περίπτωση όμως του Brexit έχουμε έναν λαό, σε μια χώρα η οποία από το 1500 και ύστερα αποτελεί την πρωτοπορία στην οικονομική και πολιτική διεθνοποίηση, να απορρίπτει όχι απλά τη μία ή την άλλη πλευρά της Ευρώπης αλλά την ίδια την παγκοσμιοποίηση.

Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς που θα διαφωνούσαν με την εκτίμηση ότι τα τελευταία χρόνια πλανάται πάνω από την Ευρώπη ένα μαύρο σύννεφο ανασφάλειας, απαισιοδοξίας και πρωτεϊκής, ανεπεξέργαστης οργής που εκφράζεται μέσα από την ιδεολογία του λαϊκισμού.

Και επιπλέον ότι αυτό ευνοεί κυρίως την άκρα Δεξιά.

Στην Ελλάδα τα πράγματα διαφέρουν κάπως. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει τρίτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αλλά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν έγραψα, εδώ στην Athens Voice, δυο άρθρα στα οποία δήλωνα τη συμφωνία μου με τον Νίκο Φίλη για δυο διαφορετικά θέματα (δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ), κάποιοι με συμβούλεψαν να πάω να κοιταχτώ στον ψυχίατρο. Χρησιμοποίησαν δηλαδή αυτοί οι «φιλελεύθεροι και δημοκράτες», που τόσα αποδίδουν στον σταλινισμό του Φίλη, ακριβώς την επιχειρηματολογία του ολοκληρωτισμού σύμφωνα με την οποία, αν κάποιος έχει μια διαφορετική άποψη, τότε πρέπει να καταλήξει στον ψυχίατρο. Αυτά όμως είναι μικροπράγματα ανόητων σε σχέση με τον θόρυβο που κάνουν ορισμένοι «σκεπτόμενοι» κήρυκες της περιφρόνησης κατά της «υποχωρητικής», έναντι του Ισλάμ, Μέρκελ.

Για άλλη μια φορά —η πρώτη ήταν με αφορμή το «σύμφωνο συμβίωσης»—, μια κρίσιμη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα (η ανέγερση τεμένους στην Αθήνα) εγκρίθηκε από τη Βουλή με τις ψήφους της ευρύτερης δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Ο συνήθως «φτηνός» αλλά πάντα κρίσιμος κυβερνητικός εταίρος (ΑΝΕΛ) καταψήφισε τη διάταξη: το αυτονόητο, δηλαδή, δικαίωμα των μουσουλμάνων συμπολιτών μας να έχουν έναν δικό τους λατρευτικό χώρο για να επιτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.