Η κοινοβουλευτική μας ομάδα γνωρίζει τον αγώνα που δίνει όλο το κόμμα για να πετύχει σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες ένα διπλό στόχο: την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την προστασία των αδύναμων κοινωνικών ομάδων. Τη μάχη αυτή τη δίνουν και οι ίδιοι οι βουλευτές μας από την πρώτη γραμμή. Είναι μια συλλογική προσπάθεια , έτσι ξεκίνησε και έτσι θα τελειώσει. Ανάμεσα στην επιβολή κομματικής πειθαρχίας και στις προσωπικές πολιτικές που αγνοούν συλλογικές αποφάσεις υπάρχει πάντα ο δρόμος της λογικής και της συνεννόησης. Σε αυτόν θα επιμείνω μέχρι τέλους όπως έκανα πάντα. Και θα επαναλάβω ότι καθένας προσδιορίζει μόνος του την σχέση που θα έχει με το κόμμα μας. Εθελοντική είναι η συμμετοχή όλων μας. Αυτονόητα και τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις.

Eίναι σύνηθες στα πολιτικά πράγματα της χώρας να αξιολογούμε με διαφορετικό τρόπο ένα κόμμα όταν είναι αξιωματική αντιπολίτευση και να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτό. Για παράδειγμα, ο Γ. Παπανδρέου είχε υποστεί κριτική για το γεγονός ότι συμμετείχε σε κινητοποιήσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επίσκεψή του στο Πειραιά και τις εικόνες με τον ίδιο να κλαίει από τα δακρυγόνα στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Bεβαίως, το κόμμα του, όποτε ήταν στην αντιπολίτευση, επέδειξε τη χειρότερη πολιτική συμπεριφορά μέσα από την άκριτη υιοθέτηση αιτημάτων και τη στείρα - ισοπεδωτική αντιπολίτευση.

Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να προχωρήσει σε απεριόριστη αγορά κρατικών ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων με μειωμένα επιτόκια, κρινόμενη με ρεαλισμό, μπορεί να αποτελεί μικρό βήμα για την οικονομία αλλά πολιτικό άλμα για το σύνολο της ευρωζώνης. Oπως όλα στην Ευρώπη, είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού. Για να καθησυχαστούν οι γερμανικές αντιπληθωριστικές εμμονές, η συνολική ροή και ποσότητα χρήματος στην ευρωζώνη δεν πρόκειται να αυξηθεί, συνεπώς δεν θα υπάρξουν άμεσες επιπτώσεις στην καθημερινή πραγματική οικονομία, ενώ τα αναγκαία προγράμματα δημοσιονομικής σύγκλισης θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται.

Το ξέρω ότι έχετε μπουχτίσει αριθμούς - από εκεί που δεν διαβάζαμε κανέναν, μόνον του Προ-Πο και του Λόττο τα νούμερα, βρεθήκαμε ξαφνικά να αποστηθίζουμε σπρεντ και ελλείμματα, πρωτογενή και άλλα, και ρυθμούς υστέρησης των δημοσίων εσόδων ανά τρίμηνο. Συγγνώμη λοιπόν που πάλι νούμερα σερβίρω. Τα πιο πικρά, μάλιστα.

Υπάρχει κάποια κοινή συνισταμένη, ένας μίτος που να συνδέει όλα τα ευρισκόμενα στο Κοινοβούλιο κόμματα, πρωτίστως της αντιπολίτευσης, από το ένα άκρο ώς το άλλο (αν και με ευδιάκριτες παραλλαγές και διαφοροποιήσεις στα κόμματα της Αριστεράς), σε ό,τι αφορά κυρίως την οικονομική κατάσταση της χώρας;

Το μέλλον της γενιάς μου, προφανώς και δεν εξαντλείται στις λέξεις μνημόνιο-αντιμνημόνιο , ΔΝΤ και τρόικα.
Σήμερα, πολλοί Έλληνες πολίτες κι ειδικότερα οι νέοι, βιώνουν έντονα οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και αναπόφευκτα δικαιολογημένα, οδηγούνται στην «λύση -σωτηρία» της μετανάστευσης.
Αναμφίβολα, οι εκλογές ήταν ιδιαίτερα φορτισμένες αλλά και η τελευταία μας ελπίδα να επιβιώσουμε οικονομικά και να αναγεννηθούμε πολιτικά. Δυστυχώς, όμως, με τις εκλογές γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου μεταπολιτευτικού φαινομένου, δηλαδή της κοινοβουλευτικής εμφάνισης του κόμματος της άκρας δεξιάς, της Χρυσής Αυγής.

Είναι σχεδόν μίζερο, αλλά και ενδεικτικό της πολιτικής ένδειας του τόπου μας, κάθε τόσο να ανατρέχουμε στις προσωπικότητες του παρελθόντος και με πικρία να λέμε «αν ζούσε ο τάδε ή η τάδε…». Υπάρχουν, ωστόσο, μερικές ελάχιστες περιπτώσεις που αξίζει να τις μνημονεύουμε και να τις θυμόμαστε, ιδίως στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, όπου οι «διαφορετικές» φωνές είναι περίπου ποινικοποιημένες.
Μια τέτοια μοναδική προσωπικότητα ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος μας «άφησε» πριν από ένα χρόνο, δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό, διαψεύδοντας τη γνωστή ρήση του Ντε Γκωλ «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους».
Θα είχε σημασία να ακούγαμε τη φωνή του να μας σχολιάζει τις συνθήκες που βιώνει η ελληνική κοινωνία και με τη διορατική του σκέψη να μας έλεγε τις (πάντα ρεαλιστικές) προτάσεις του για την έξοδο από την κρίση.

Βλέπω τα παράθυρα με τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά.
Έτσι λέω, θα’ πρεπε να’ ταν τα πουλιά πριν πετάξουν
Μιχ. Πασιαρδής, Παράθυρα

1. Ποια η πολιτική οριοθετική γραμμή ανάμεσα στην (έντιμη) διαπραγμάτευση και τον (ανιστόρητο) συμβιβασμό;
2. Δημόσια πρόσωπα – δημόσιες υποθέσεις – δημόσιο συμφέρον: πως ορίζεται η πολιτική ευθύνη όταν οι υποδειχθέντες υπουργοί είναι ‘πολιτικά ανεύθυνοι’;
3. Πόσο μακριά βρίσκεται ο συγκυβερνητισμός από τον αριστερό αριβισμό, τον κομματικό παραγοντισμό και τον κρατικό παρασιτισμό;
4. Μπορείς να (δια)κυβερνήσεις μέσω τρίτων;