Το μπούνκερ είναι αδιαπέραστο

Μια απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης, που κηρύσσει αντισυνταγματικό τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό για το 2024, ήρθε να μας θυμίσει το ευρωπαϊκό αδιέξοδο του Βερολίνου που σκιάζει πλέον το σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου.

Το Δικαστήριο κλήθηκε να αποφασίσει αν τα ποσά που περίσσεψαν από την αντιμετώπιση της πανδημίας μπορούν να διατεθούν σε πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και η απάντηση ήταν ένα ξεκάθαρο «όχι».

Η συζήτηση για τη χαλάρωση της μόνιμης δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής, δηλαδή της λιτότητας διαρκείας, είναι σουρεαλιστική, για τον πολύ απλό λόγο ότι η αλλαγή πολιτικής προϋποθέτει αλλαγή του θεμελιώδους νόμου, δηλαδή του Συντάγματος.

H πολιτική των μηδενικών ελλειμμάτων που αποκαλείται Μαύρο Μηδέν (Schwarze Null) ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα με πρωτοβουλία του Σόιμπλε.

Ετσι, για να αλλάξει η δημοσιονομική πολιτική σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, απαιτείται τροποποίηση του Συντάγματος που προϋποθέτει πλειοψηφία των δύο τρίτων στην Μπούντεσταγκ, ένα δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα εξωπραγματικό προαπαιτούμενο.

Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε όχι μπροστά σε δογματική περιχαράκωση, αλλά σε θρησκευτικού τύπου πίστη.

Οταν τον Οκτώβριο του 2017 ο Σόιμπλε αποχώρησε από το υπουργείο Οικονομικών για να αναλάβει την προεδρία της Μπούντεσταγκ, μια έκπληξη τον περίμενε στην αυλή του υπουργείου.

Στελέχη του υπουργείου και στενοί του συνεργάτες είχαν σχηματίσει ένα Μαύρο Μηδέν…

Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου είναι μια σκληρή δοκιμασία για τον τρικομματικό υπό τον Σολτς κυβερνητικό συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων.

Μέχρι στιγμής, η συμπυκνωμένη σε άρθρο του γερμανικού Συντάγματος πολιτική μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας εμπόδιζε και εξακολουθεί να εμποδίζει την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καθώς μέτρα που θα καταγράφονταν ως ανατροπή, όπως η αμοιβαιοποίηση των κινδύνων μέσω του κοινού δανεισμού, καθώς και η μεταφορά πόρων από τον πλεονασματικό Βορρά στον ελλειμματικό Νότο, εγκλωβίζονται με υπαίτιο τη Γερμανία σε μέτρα ειδικού σκοπού.

Το μπούνκερ που οικοδόμησε το Βερολίνο στην Ε.Ε-ευρωζώνη καλά κρατεί.

Αντεξε τις παρενέργειες της κρίσης στην ευρωζώνη, την πανδημία, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τώρα προβάλλει αμήχανη μπροστά σε μια διεθνή συγκυρία που θέτει ως επείγουσα προτεραιότητα τη χειραφέτηση της Ευρώπης.

Τη χειραφέτηση της Ευρώπης στην άμυνα και την εξωτερική πολιτική όπου, εκ των πραγμάτων, θα διαδραματίζει ηγετικό ρόλο η Γαλλία, τη φοβάται η Γερμανία.

Τη φοβάται γιατί στην κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική η Γαλλία θα έχει άτυπα τον ίδιο ρόλο που έχει η Γερμανία στην ευρωζώνη.

Με δυο λόγια, η περιχαράκωση της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Γερμανίας στο μπούνκερ του status quo δεν βραχυκυκλώνει μόνο την εμβάθυνση της ευρωζώνης, αλλά τη συνολική δυναμική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η αντιφατική παραπάνω γραμμή πλεύσης που έχει χαράξει η Γερμανία επηρεάζει και τη διεύρυνση, καθώς η πρώην Γιουγκοσλαβία είναι ένα ατύχημα σε αναμονή που θα μπορούσε να αποκτήσει σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τη σύγκρουση στην Ουκρανία.