Θητεία: Εξι και σέξι

Δηλαδή ποιος μπορούσε να αποφύγει χωρίς επιπτώσεις τη στρατιωτική θητεία και δεν το επιχείρησε; Το ότι ορισμένοι τα κατάφεραν σημαίνει το δίχως άλλο διακρίσεις. Με τίποτα όμως δεν σημαίνει πως όσοι δεν τα κατάφεραν, έτρεξαν ασμένως και υπερηφάνως να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Η υποχρεωτική και καταναγκαστική θητεία δεν μπορεί να εξισώνεται με τα πατριωτικά αισθήματα και την ανιδιοτελή προσφορά. Αλλού κρίνεται ο πατριωτισμός και η φιλοπατρία και όχι στη συμμετοχή σε μία ανούσια, άχρηστη και αδικαιολογήτως παρατεταμένη θητεία στη μουργέλα και στον παραλογισμό. Διαφορετικά η στράτευση δεν θα ήταν υποχρεωτική, αφού όλοι θα συνέρρεαν εθελοντικά να τιμήσουν την πατρίδα και να δοξάσουν το όνομά της, μαζί και το δικό τους.

Ολος ο πανάκριβος και υπέρογκος στρατολογικός μηχανισμός που έχει στηθεί στην υπηρεσία της ανίχνευσης φυγόστρατων και του εντοπισμού ανυπόταχτων δεν θα είχε θέση σε ένα έθνος έτοιμο να υπηρετήσει αδιαμαρτύρητα και πανηγυρικά. Γιατί λοιπόν η προσέλευση στο στράτευμα, αφού αποτελεί αυτονόητη τιμή και δόξα, ελέγχεται και αστυνομεύεται απηνώς, χειρότερα και από την καταβολή του φόρου εισοδήματος;

Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι από τα δύο συμβαίνει: Ή η στρατιωτική θητεία όπως εφαρμόζεται στη χώρα μας είναι ελλιπής, αναξιόπιστη, αναποτελεσματική και κυρίως ο πιο ελεεινός τρόπος που εφευρέθηκε ποτέ για να χάνει κάποιος το χρόνο του, ή όντως αποτελεί καύχημα, εθνικό καθήκον και κοινωνική υποχρέωση οπότε απαξάπαντες οι Ελληνες κρίνονται αντικοινωνικοί, απάτριδες και εθνικοί μειοδότες.

Εννοείται βέβαια πως δεν γίνεται άλλοι να την κοπανάνε από τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και άλλοι να πιάνονται κορόιδα. Ας μην προσπαθούν όμως να μας πείσουν και από πάνω ότι η θητεία στον ελληνικό στρατό δεν αποτελεί ούτως ή άλλως κολοσσιαία κοροϊδία. Κοροϊδία βέβαια που για λόγους ισονομίας θα πρέπει ή να τη λούζονται όλοι ανεξαιρέτως ή -που είναι και το αυτονόητο- να την γλιτώσουμε όλοι μία και καλή.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο ελληνικός στρατός αποτελεί έναν τερατώδη μηχανισμό, πολεμικά ανεκπαίδευτο και ατελέσφορο, που καταναλώνει τις σάρκες του, ανακυκλώνει τις ανάγκες του και υπάρχει μόνο για να υπάρχει, αποκλειστικά για λόγους εσωτερικούς που λίγο έχουν να κάνουν με την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας. Σκοπιές που φυλάνε άλλες σκοπιές, στελέχη που υπηρετούν άλλα στελέχη, διοικητική μέριμνα στην υπηρεσία του εαυτού της και σύστημα συντήρησης και τροφοδοσίας, που, αν ήταν άλλες εποχές, θα λέγαμε ότι τουλάχιστον σώζονται και μερικοί από την πείνα. Αλλού κρίνεται και βεβαιώνεται το αξιόμαχο του Ελληνα πολεμιστή και όχι βέβαια στην άκαπνη και καταγέλαστη στρατιωτική εκπαίδευση που λαμβάνει στη διάρκεια μιας θητείας που μόνο κατ όνομα είναι στρατιωτική.

Και τι θα γίνει λοιπόν; Θα μείνει το έθνος αφύλαχτο και τα σύνορα αφρούρητα; Και όμως. Εξι μήνες πραγματικής θητείας είναι υπεραρκετοί. Για τη φύλαξη της πατρίδας, βέβαια, και όχι για να φυλάμε ο ένας τον άλλον. Μία σύντομη εντατική θητεία, με εκπαίδευση σοβαρή, «σφαιράτη» και αποφασιστική είναι ο καλύτερος φύλακας και της χώρας και της σοβαρότητάς μας. Μία διαρκής δε εξοικείωση με τα όπλα, που θα εξασφαλίζεται με συμπληρωματική εβδομαδιαία εξάσκηση κάθε δύο-τρία χρόνια των εφέδρων, είναι ο καλύτερος τρόπος για να συντηρείται το αξιόμαχο, να αποθαρρύνεται η Αγκυρα, πόσο μάλλον δε η παχυσαρκία και η χοληστερίνη. Ασε που αυτομάτως λύνεται το πρόβλημα φυγόστρατων, λουφαδόρων και άλλων καρδιοπαθών.